Dit waren spannende en enerverende dagen. Mijn vorige column ging over de Palestijnen die in administratieve hechtenis vastgezet worden, zonder aanklacht, zonder advocaat en zonder familiebezoek, en in die toestand maanden tot jaren worden vastgehouden. Enkele weken geleden besloten meer dan honderd van deze gevangenen dit niet meer te accepteren en begonnen zij een hongerstaking, die nu in een kritiek stadium is aangeland.
Naar aanleiding van die column suggereerde een verre kennis dat een petitie over dat onderwerp, gericht aan de Israëlische regering, misschien nuttig zou zijn. Ik moest wel even slikken bij dat idee; ik heb nog nooit zoiets gedaan. De organisatie AVAAZ - nee, dit is geen acroniem, het woord zou zoiets als 'Voice' betekenen in het Perzisch en nog veel verwante talen - is gespecialiseerd op het gebied van internationale petities en maakt je het leven heel makkelijk. Vul op de stippellijn in wat je zeggen wilt, en de rest loopt vanzelf. Ik vond het maar eng. En zo makkelijk is het ook niet precies. Je moet het hele register van je adreslijst opentrekken. Mensen waar je al jaren geen contact mee hebt, wakker schudden, bij bevriende organisaties zeuren of ze mee willen doen en hun leden oproepen om op de petitie te tekenen. Daarenboven kom je zo in de ban van je eigen idee, dat je om het uur moet kijken hoe je geesteskind groeit. Dat is wel heel spannend.
Eerst vorderde het maar mondjesmaat, maar op de tweede en de derde dag liep het storm. Handtekeningen van over de hele wereld komen binnen van mensen die ik totaal niet ken. Mijn vrienden hadden kennelijk hun werk gedaan en het bericht doorgegeven in hun eigen kringen.
Maar nu is die sterke stroom aan het afnemen. Bovendien had ik op voorhand, toen de zaak mooi begon te lopen, bij enkele hoge Israëlische functionarissen aangekondigd dat ze overstroomd zullen worden met adhesiebetuigingen van over de hele wereld om de ‘administratieve detentie’ onmiddellijk af te schaffen en de Palestijnse gevangenen ofwel binnen de kortste keren voor de rechtbank te brengen of ze, indien er geen aanklacht wordt ingediend, terstond vrij te laten. Mooie woorden, maar nu moet ik ook over de brug komen met een indrukwekkende hoeveelheid handtekeningen. En zou Bibi daarvan wakker liggen?
Sommige sympathisanten vragen zich af hoe een mens een hongerstaking enkele maanden kan volhouden. Bij dit soort stakingen wordt wel vloeistof gebruikt en worden mineralen toegediend. Dit is heel nauwkeurig werk dat na ongeveer veertig dagen een ziekenhuisopname noodzakelijk maakt. Er zijn nu al ruim 70 stakende Palestijnen in Israëlische ziekenhuizen opgenomen. Het kan zo wel even duren voor er doden vallen; de bedoeling van onze acties is precies deze tragische uitkomst te voorkomen.
Zojuist is door de Knesset een wet aangenomen die het onder dwang voeden van hongerstakers toestaat, volledig tegen het advies van de Israëlische artsenvereniging in. Physicians for Human Rights (PHR) gaat daar dezer dagen tegen demonstreren. Hoe het ook zij, we kunnen in dit stadium dus alle hulp gebruiken om met een forse petitie te komen.
Graag doe ik een oproep aan u allen die nog niet tekenden. Hier vindt u de website, ga aan de gang, met familie, vrienden en bewonderaars. Hoe meer hoe beter.
