Van tijd tot tijd krijg ik van vrienden en bekenden informatie over de stand van de wereld; meestal betreft het ons regionale conflict. Soms is het de bedoeling mij ergens van te overtuigen, bij andere gelegenheden is het meer afwijzend: kijk die domoren eens!

Recentelijk ontving ik een nieuwsbericht over christenen die in Den Haag demonstreerden vóór Israel, en even later een heel eenzijdige pro-Palestijnse column uit de christelijke hoek. Ieder zijn meug.

Een van de problemen met het conflict in onze streken is de onbedwingbare neiging van de omstanders om partij te trekken. Dit leidt tot totaal eenzijdige herschrijving van de geschiedenis in zwart en wit, zie als typische voorbeelden de bovengenoemde items.

Natuurlijk mag een mens begaan zijn met het leed van zijn medemens; hij moet dat zelfs en dat eert ons. Leed is er aan beide kanten, vaak niet evenredig. Beide zijden maken domme fouten, overdrijven reacties in plaats van zich in te houden. Wij, Israël, zijn daar nogal sterk in.

Bij het stellen van de schuldvraag is het altijd weer een punt hoe ver je terug moet gaan in de geschiedenis: 1967, de Onafhankelijkheidsoorlog/Nakba, de Balfour-verklaring, de erfzonde, Kaïn en Abel? Of gewoon beginnen bij het hier en nu?

De twee zijden hebben beide schuld aan wat er gebeurt hier, en als ooit het gezonde verstand zegeviert valt er te praten en een oplossing te vinden, misschien onder leiding van een derde, onpartijdige partner aan een ronde tafel.