Ik denk vaak na over het feit dat ik zulke negatieve verslagen over Israël schrijf. Er gebeuren hier toch ook mooie dingen. Waarom niet benadrukken dat de Israëlische koeien de hoogste melkproductie ter wereld hebben bereikt? Ja, dat wisten jullie toevallig helemaal niet. En dergelijke vrolijke zaken. Ik krijg vaak berichten dat Joden de meeste Nobelprijzen verdiend hebben. Daar word ik dan van binnen wel even warm van, maar wat moet je er verder mee. Dan moet ik toch denken aan de journalist die onlangs schreef dat er miljoenen bruggen op de wereld gebouwd zijn, die ons allen trouw dienen. Tot er een instort: dat is nieuws!
Dus terug naar de echte wereld. Israël houdt zich nu bezig met de kleding die is toegestaan op scholen. Meisjes lopen hier in de zomer graag met ultrakorte shorts, zodat er veel meisjesbeen te zien blijft. Sommige scholen verbieden dit soort kleding, omdat dit aanleiding zou geven tot afleiding van de les en mogelijke opwinding bij de jongens (en de leraren?), seksuele intimidatie en zelfs verkrachting. De meisjes stellen dat het slachtoffer hier gestraft wordt, in plaats van de daders aan te pakken. Ik zou wel eens willen weten in hoeverre provocatieve kleding een rol speelt bij intimidatie en verkrachtingen. Is dat ooit onderzocht?
Van kleding naar sport. De voetballers van FIFA hebben meer invloed op Netanjahoe dan de EU. De angst dat we niet meer mee mogen doen, leidt tot concessies inzake de Palestijnen die niemand anders heeft kunnen afdwingen. Misschien moet de oplossing van onze problemen voortaan via de sportwereld lopen, en niet via de politiek. Basketball is ons volgende punt op de agenda.
Laatst bereikte ons het bericht dat een Nederlands schoolboek, uitgegeven door de firma Noordhof, wel heel eenzijdig en summier omgaat met het Palestijns-Israëlische conflict. Deze leerstof draagt niet bij tot begrip van de ontstaanswijze van dit soort geschil dat al bijna een eeuw duurt. Het CIDI heeft bezwaar gemaakt tegen dit boek als leermateriaal.
Khader Adnan, een van de eerste Palestijnen die destijds de hongerstaking invoerde als protest tegen de administratieve hechtenis, is een maand geleden voor de tiende maal gearresteerd, en begon meteen weer een hongerstaking. Hij weet nog steeds niet waarvan hij beschuldigd wordt (dit is een van de dubieuze gebruiken bij de administratieve hechtenis), wat gerichte verdediging eigenlijk onmogelijk maakt. Hij zit in eenzame opsluiting en weigert medische begeleiding en medisch onderzoek. Zijn familie krijgt geen enkele informatie over zijn toestand. Dit geval wordt geheel stil gehouden om protesten uit de wereld te vermijden.
Vanavond een Vredesconcert op de grens van de Gazastrook.
