Wij zitten hier tussen twee groepen in, de officiële woordvoerders met hun gebral, en het netwerk.

Op het nieuws krijgen we meestal de eerste groep te horen: we zullen de schuldigen tot de laatste man bestraffen (lees: ze zijn ten dode opgeschreven), en: dit sterke volk gaat overwinnen (al zal het wat langer duren dan we dachten). Het onvermijdelijke gevolg van al dit gepraat is dat er een pijnlijke landoorlog op komst is, die beide kanten duur zal komen te staan. Ondertussen bombarderen we Gaza flink als voorbereiding. En de raketten van Hamas hebben een grote nuisance value, zaaien onrust, maar hebben eigenlijk geen militaire zin.

Aan de andere kant staat een uitgebreid netwerk, op computers en de Whatsapp op mobiele telefoons, gevoed door vele scribenten van Links. En niet te vergeten de filmpjes op YouTube. Ze zeggen, op een elegante manier, eigenlijk allemaal steeds hetzelfde: hoe onbeschrijfelijk moorddadig de wrede aanval van 7 oktober was. Dat staat helemaal niet ter discussie. Het probleem blijft hoe we passend moeten reageren.

Veel schrijvers hebben weerzin tegen het platbombarderen van Gaza. Andere voorstellen zijn zachtaardiger, zoals: praten met elkaar. Ik zie dan niet precies met wie. De discussie gaat vaak over ‘context’ – een breed spectrum dat varieert van: de Joden hebben het er naar gemaakt door hun lelijke behandeling van de Palestijnen, tot een nauwelijks vatbare, ongeprovoceerde haataanval. Dit is een mijnenveld: al te ruim begrip voor deze ellendige gebeurtenis op 7 oktober als een begrijpelijke reactie van Hamas op vele provocaties door Israël, maakt de sprekers en schrijvers niet geliefd hier. Dat herinnert aan ‘het genuanceerde denken’ van vroeger tijden.

Mijn echtgenote leest en bekijkt dit alles met gusto; ik ben wat selectiever over dit repetitieve gedoe. En ik wacht nog steeds op iets leesbaars van de Rechterkant! Tot nu toe ontvang ik uitsluitend domme scheldpartijen (en ik zal geen namen noemen).

Ten slotte, jullie moeten begrijpen dat hier veel gebeurt en dat Crescas vijf dagen later verschijnt dan het actuele schrijven van deze columns. Het is duidelijk geen dagblad. Maar toch een tip: op 29 oktober schreef Thomas Friedman voor The New York Times een column die de Crescas-lezers ongetwijfeld zal aanspreken.