Ik zie een witte Amerikaan op het journaal die keiharde antisemitische taal uitslaat. Dat heb ik nog nooit eerder zo gehoord, live op tv. In Nederland waren er een paar jaar geleden mensen die in het Arabisch antisemitische uitlatingen deden, maar die kon ik niet rechtstreeks verstaan. Jason Kessler wel.
Dat komt hard aan. Het is ook bedreigend om nazivlaggen met hakenkruisen live op tv te zien. Dat gebeurt hier ook niet. Wat ben ik blij dat ik in een land leef waar dit soort dingen verboden zijn. Het bestaat heus wel, daar maak ik me geen illusies over, maar het wordt niet getolereerd. Voor de meesten van ons gaat de vrijheid van meningsuiting niet zó ver. Wat een verschil is dat, merk ik nu. Ik ben geschokt en merk dat ik me in een hoekje wil verstoppen, weg van deze Amerikanen, die de geschiedenis herhalen van de jaren '30 in Duitsland.
Amerika, het land waarvan je dacht dat je dáár naar toe kon gaan als het in Europa te gevaarlijk werd. Ik heb vrienden die hun Amerikaanse paspoort maar niet opzeggen, want je weet maar nooit …
Amerika, het land waar Joden altijd zo open en easy going waren, waar ze hun jodendom vanzelfsprekend beleefden zonder de zwaarte die er hier vaak is. “Er zit een oceaan tussen ons en de Sjoa”, zei Helen Epstein, die ik ooit interviewde. Zij is de schrijfster van The Children of the Holocaust, het eerste boek over de problemen van de naoorlogse generatie. Ik merkte het ook aan de Amerikaanse Joden die ik hier ontmoette bij Beit Ha'Chidush en van wie ik hun gemakkelijke manier van omgaan met elkaar en het jodendom probeerde over te nemen. Zo wilde ik ook wel Joods zijn.
Is dat nu veranderd? Nee, maar de Amerikaanse Joden zijn wel geschrokken; het gebeurt nu openlijk in hun eigen land. Sommigen zijn al bezig met hun vertrek, anderen zijn al vertrokken, schrijft de Huffington Post.
Ik denk dat het voor hen extra schrikken is, omdat ze het niet gewend zijn, dat openlijke antisemitisme. Wat zou ik zelf doen? Ik zou proberen nuchter te blijven en te relativeren, dat doe ik hier ook. Toch blijft er altijd een schaduw van twijfel: zijn we niet te laat, gebeurt het misschien morgen ook hier? Het is goed alert te blijven, dus doe ik dat maar.
Andere Amerikaanse Joden zijn strijdlustig en laten van zich horen.
Er zit nog steeds een oceaan tussen ons en de VS, maar nu zijn wij het die hén moeten steunen.
