Het Joods Cultureel Kwartier in Amsterdam heeft ook een mondkapje te koop. Het is mooi blauw, met de drie Amsterdamse Andreaskruisen, en er staat in het Jiddisj, Hebreeuws en Nederlands "Blijf gezond" op. Ga ik dat kopen en opdoen? Je steunt een goed doel, maar mijn eerste reactie is: nee, te gevaarlijk.
Niet omdat het misschien niet tegen corona beschermt, maar om de reacties die je ermee kunt oproepen. Waarschijnlijk zien de meeste mensen niet eens wat er staat, maar je zult maar net die ene persoon tegenkomen die reageert alsof je de Israëlische vlag om hebt. Daar kan mijn achterneef Michael over meepraten. Die is dapper. Ik niet.
Het lijkt me dat veel Joden zo zullen reageren. Als je al geen keppeltje op kunt in Amsterdam, dan ga je ook niet met een Joods mondkapje lopen, denk ik.
Deze overwegingen zou ik vroeger niet gemaakt hebben, eind jaren negentig, toen ik trots mijn eerste mageen david om deed. Een kleintje, de grote davidsterren werden alleen gedragen door christenen die in Israël waren geweest. Zouden ze dat nog steeds doen?
Ik stopte hem toen niet weg in de trein. Ik ga al maanden niet met de trein, maar mijn davidster deed ik al lang onder mijn trui. Dan ben ik onzichtbaar. Ik weet goed hoe dat moet; dat leerde ik als jong studentje in Amsterdam. Als ik na een feestje diep in de nacht terug fietste, dook ik weg in mijn jas en voorovergebogen racete ik naar huis. Dat helpt om niet te worden gezien door ongure personen die kwaad in de zin hebben.
Het is treurig dat ik zo moet denken over een mooi blauw mondkapje.
