We hadden met de familie een vakantiehuis gehuurd op een zonnig eiland met alles erop en eraan, zeezicht, een groot zwembad, een terras met overal plek om te loungen en binnen airco.

De plaatselijke natuur van kurkeiken, aardbeibomen, lavendel, venkel en andere planten was vervangen door enorme cactussen, palmen en een oude olijfboom, die er oorspronkelijk ook niet stond, maar bij een tuincentrum vandaan kwam. Het eerste dat me dus opviel, was dat er geen krekels te horen waren. Die houden niet van cactussen.

De enige echte natuur kwam van de zwermen zwaluwen die, zodra wij niet in het zwembad waren, in een duikvlucht water kwamen drinken. Ook een paar tortelduifjes namen 's morgens op de rand van de infinity pool een slokje van het zwembadwater. Was dat wel goed voor ze? Google was onduidelijk.

De snelle wendingen van de zwaluwen deden me denken aan het filmpje van Amerikaanse piloten, die vreemde voorwerpen hadden gezien die ook zo konden wenden en duiken. Op verre planeten hebben ze dus de bewegingen van vogels na kunnen maken, denk ik. Of zijn de ufo's echte vogels?

Op een morgen was ik vroeg als enige in het zwembad. Ik zwom heen en weer en voelde helemaal niets, een vreemde leegte. Is dit wat je voelt als er niets meer te wensen over is? Alles klopt, alles is perfect. Zelfs van de canicule, de hittegolf waarvoor werd gewaarschuwd, hadden we geen last. De airco werkte binnen, en buiten was het brandschone zwembad. Daarvoor hoefden we ook niets te doen, want er kwam een man met een net om het te reinigen.

Al dobberend in het water voelde ik me een filmster in Hollywood, met haar luxe villa met tv in elke kamer en een enorme tweedeurs koelkast met watertap, met de keuze uit koud water, ijsblokjes en crushed ice. Met zwembad en poolman. Wat een leeg bestaan, wat een kilte, ondanks de hitte.

En ten koste van wat? De verdwenen natuur, de energievretende airco en ijskast, de vliegreis om dit paradijsje te bereiken, het zeewater dat meer dan 25 graden was.

Een week eerder hadden we zonder de (klein)kinderen een tiny house gehuurd, midden in de natuur, waar wél krekels waren en tegen de schemering een luid geknor was te horen van de wilde zwijnen, die ons aankeken en dan snel in de bosjes verdwenen. Daar liepen de hagedisjes over het terras en hoorden we gaaien en eksters in de wilde olijfbomen. Maar ook alleen bereikbaar per vliegtuig of met vervuilende ferry's. De droomvilla was een week van ons, maar de airco bleef de hele zomer aan. Weer thuis hoorden we over de bosbranden op al die prachtige eilanden.

Mijn hele leven was vakantie voor mij: zon, zee en krekels. Heel vanzelfsprekend. Zou het dat ook nog zijn voor mijn kleinkinderen?