Er was een oproep van NRC om reacties op de oorlog in Gaza. In de trein op weg naar het concert van de Gele Piano bij de LJG Amsterdam, gewijd aan Alon Ohel en alle andere gijzelaars, begon ik mijn gedachten op te schrijven. Het werden vragen, die achter elkaar gezet mij steeds treuriger maakten. Ik stuurde mijn verhaal op, maar het werd niet geplaatst.
Zaterdag 9 maart stonden de reacties die wél waren geplaatst in het opinie-katern, te midden van nog meer verontwaardigde, woedende, soms hypocriete en vooral eenzijdige artikelen, op dat van Robert Serry na. Welgeteld één brief ging over het lot van de gijzelaars. Ik had al lang gemerkt dat de berichtgeving van NRC eenzijdig en soms ronduit antisemitisch (Hasnae Bouazza!) is. Maar nu was het wel extreem anti-Israël. Nergens werd aandacht besteed aan de impact die de oorlog hier heeft. Er werd zelfs denigrerend gedaan als Joden hier de situatie complex noemen, alsof de nuance niet meer telt.
Dit is mijn reactie, die ik hier gelukkig wel kan geven: “Waarom krijg ik het Nieuw Israëlitisch Weekblad verpakt in twee witte A4tjes in de bus? Waarom verstop ik het insigne met “Bring them home now!” aan de achterkant van mijn tas? Waarom draag ik mijn Davidster onder mijn trui? Waarom kijk ik om me heen in de Amsterdamse stationshal of er geen Palestijnse sjaals te zien zijn? Tachtig jaar na de oorlog weten de Joden in Nederland het antwoord wel. Er wordt een oorlog gevoerd door een regering (waar een groot deel van de Joden en Israëli's tegen is) die zorgt voor heftig antisemitisme. Overal word je gedwongen je voor 'Palestina' uit te spreken.
Er is daarom angst en ongerustheid in Joods Nederland. De Nederlanders kijken wéér weg, of protesteren tegen Israël en in één moeite door tegen de Joden hier. Waar kunnen we heen als er écht gevaar dreigt, hoor ik half grappend, maar tegelijk serieus om me heen. Waarom gaan de Duitsers wel de straat op met honderdduizenden tegelijk? Zij krijgen het gevaar van het kwaad van hun (groot)ouders van jongs af aan ingeprent. Ik denk dat ik maar een onderduikadres in Duitsland ga regelen.
Het werd des te duidelijker door de speech van Manuela Schwesig, de voorzitter van de Duitse Bondsraad, tijdens de opening van het Nationaal Holocaustmuseum. Zij zei dat Duitsland nog steeds gebukt gaat onder de schuld van de Sjoa en dat wij oplevend antisemitisme meteen aan het begin moeten tegengaan. Dat bleek niet echt tijdens het aanslaan van de mezoeza bij het museum zelf, wat werd overstemd door geschreeuw van de pro-Palestijnse demonstranten die vlakbij en zichtbaar op de hoek mochten staan.
Ik had van Jelle Zijlstra gehoord dat ze een stille demonstratie zouden houden op het Waterlooplein. Daar kon ik mee leven, maar hier was het duidelijk dat van de Amsterdamse burgemeester alles en iedereen maar mag worden gehoord, ook bij een plechtigheid die symbool stond voor de vermoorde Amsterdamse Joden. De achterkleindochter van Rudie Cortissos, die de mezoeza mocht aanslaan, stond er verschrikt bij.
De weer eens voluit antisemitische cartoon van Jos Collignon in de Volkskrant leek het toppunt van wansmaak, maar daar ging de voorpagina van NRC van maandag 11 maart dik overheen, met een foto op groot formaat met “Jews against genocide” in beeld. Geen woord over het museum. Fijn, de Joden weer zelf de schuld geven, als dat geen antisemitisme …
Ik heb mijn abonnement op NRC eindelijk maar eens opgezegd.
