Daphne Meijer blikt in haar column op Jonet terug op het verleden van de geëngageerde, seculiere Joodse babyboomers, want zij ziet nu een gebrek aan een actiegroep voor de 'middenjoden', zoals zij dat noemt. Een vleugje Blanes, een scheutje Naches, wat Vrede Nu, dat zou mooi zijn. Ze ziet zelf ook wel in dat dat niet kan, er is geen midden meer, de flanken bepalen de politiek in binnen- en buitenland.
Ik keek op de website van J Street, “the political home of pro-Israel, pro-peace Americans”, en begreep waarom veel mensen zoiets hier ook wel zouden willen. Bijzonder hoe seculiere én religieuze Joden er samenwerken; de lijst van rabbijnen en voorzangers is indrukwekkend lang. Mooi als dat hier ook zou kunnen. Tegelijkertijd weet ik ook dat het door de onderlinge verhoudingen onmogelijk is. De rabbijnen kun je sowieso afschrijven, op een enkeling na, en de seculiere Joden zijn duidelijk niet geïnteresseerd in een club naast het CIDI en Een Ander Joods Geluid. Anders was die er toch wel? Ach nee, we zijn hier niet in Amerika, waar zoiets tacheles wordt opgezet, zonder mitsen en maren en adviescommissies. Gewoon doen, dat deden de stichters van Beit Ha'Chidush ook, ze begonnen en keken wel waar ze uitkwamen.
Middenjoden, een mooie term, ik kan mij er wel in vinden. Toevallig pleit rabbijn Tamarah Benima in het NIW ook voor zo'n seculiere 'tegenmacht', om de niet bij een kerkgenootschap aangesloten Joden een stem te geven, onder andere bij de verdeling van het geld voor de hele Joodse gemeenschap. Maar het zou ook goed zijn om hun stem te horen bij kwesties als antisemitisme en Israël. Een stem uit het midden, genuanceerd en betrokken.
Daphne is pessimistisch, ze ziet het ons (de babyboomers) niet doen. Dat klopt. Want, beste Daphne, ben je vergeten hoe het krampachtig ontkennen van de tweede-generatietrauma's ('daar hebben wíj geen last van') de verhoudingen in die seculiere clubjes (en daar niet alleen) verziekte?
Ik kon het niet uithouden bij Blanes, omdat het nooit over onszelf ging, maar alleen over de uiterst belangrijke toestand in verre landen, waar uiterst interessante stukken over werden geschreven. Lekker veilig, jezelf buiten schot houden. Intussen werden de trauma's op een andere manier uitgevochten.
Ik ben zelf wel verder gaan zoeken, want er moest veel worden opgeruimd. Dat is min of meer gelukt, al blijf je toch eeuwig tot de eerste generatie van ná de oorlog horen.
En het is toch ook niet meer aan ons, gepensioneerd en al richting de zeventig of zelfs de tachtig lopend. Oh ja, we doen nog van alles, wij zitten niet stil, maar spreekt dat de jongere generaties aan? Vast niet. Zij moeten het zelf gaan doen. Hopelijk zijn ze niet allemaal zo conservatief als sommige jongeren die ik ontmoet. Tja, hippies krijgen conservatieve kinderen.
Het is aan hun kleinkinderen om de boel weer op te pakken. Bij de klimaatprotesten zie je ze al. Nu nog in Joods Nederland.
