Niet vaak sta je oog in oog met iemand die in het wereldnieuws was. Maar afgelopen zondag ontmoette ik Robert Serry, de Nederlandse diplomaat die als crisismanager door de Verenigde Naties op vredesmissie naar het Midden-Oosten werd gestuurd. Hij bleek (verre) familie en vertelde zijn verhaal op onze laatste familiedag. Hij begon te zeggen dat hij zo blij verrast was dat wij hem wilden ontvangen en opnemen in onze vereniging Berith Salom van de Spanjaardfamilie. Dat sprak vanzelf, natuurlijk. Hij was pas sinds kort bezig met zijn Joodse achtergrond, omdat zijn vader zich tot het christendom had bekeerd om met zijn moeder te kunnen trouwen. Hij kon ons zijn verhaal vertellen nu zijn carrière als diplomaat was geëindigd.

Hij is een vriendelijke man, die heel bescheiden en onopvallend overkomt. Maar misschien is dat juist een pré als je moet onderhandelen met én Israel én Hamas. En hoe doe je dat, zulke uiteenlopende belangen proberen te verzoenen?

Dat had hij in Macedonië geleerd, toen hij daar voor de NAVO werkte. Geduld en een lange adem heb je nodig, en verder begrip en ook empathie voor alle partijen, zelfs Hamas. Je moet onpartijdig zijn, maar dat betekent niet neutraal. Zo heeft hij Hamas wel gemeld dat geweld onacceptabel was als zij tot onderhandelingen wilden komen.

Minister Lieberman heeft nog geprobeerd hem het land uit te zetten, omdat hij zogenaamd op de hand van de Palestijnen was.

Eerder was hij diplomaat in Rusland, waar hij meewerkte aan de emigratie van de Russische Joden, die via de Nederlandse ambassade liep.

En op de Krim werd hij wereldnieuws toen de beruchte 'groene mannen' hem wilden uitzetten. Zijn chauffeur werd uit zijn auto gehaald en hij moest door gewapende mannen naar het vliegveld worden gereden. In een fractie van een ogenblik besloot hij uit de auto te stappen. In een café in de Rosa Luxemburgstraat in Simferopol kon hij via zijn telefoon laten weten dat hij dreigde te worden gekidnapt. Dat redde hem het leven, want de Russen wisten gelukkig hoe belangrijk hij was.

Ik vroeg hem of zijn Joodse achtergrond nooit een rol had gespeeld. Hij moest glimlachen, want, zei hij, hij wist toen zelf nauwelijks dat hij Joods was en de Israëli's en de Palestijnen al helemaal niet.

In het Midden-Oosten is vrede helaas nog niet gerealiseerd, al heeft Serry wel enige keren een humanitair staakt-het-vuren voor elkaar kunnen krijgen. En na zeven jaar in die stressvolle omgeving was het genoeg, vond hij.

Toch blijft hij geloven in een rechtvaardige wereldorde. Is dat geen typisch Joodse eigenschap?