De kop van wéér een artikel van David Barnouw op Jonet luidt veelzeggend 'Interviewen is vakwerk'. En meteen laat hij zien dat hij daar niets van heeft begrepen. Hij is na een paar interviews “uitgeteld”.
Stel je voor dat een 'echte' journalist uitgeteld zou zijn. Die kan dan meteen in de ziektewet. Je stelt je terughoudend op, stuurt het gesprek niet, maar houdt wel de lijn van het gesprek in de gaten en luistert vooral. Daar word je niet moe van, integendeel. Natuurlijk moet je iets van het onderwerp weten, maar als geïnterviewden merken dat je niet alles weet, gaan ze juist uitgebreid vertellen. Want niets is leuker dan iemand iets uitleggen waar je zelf veel van weet.
Verder is het meer van hetzelfde. Barnouw heeft kennelijk iets tegen het Spielbergproject en laat dat duidelijk merken door weer erg denigrerend over de interviews te praten. Ik schreef daar een maand geleden al over. ik begrijp niet waarom hij bij Jonet steeds een podium krijgt. Houden ze daar van ophef? Het lijkt er wel op, gezien de aandacht die ook Liesbeth van der Horst van het Verzetsmuseum een aantal keren kreeg.
Barnouw maakt ook weer fouten, er waren geen “gerenommeerde journalisten” afgewezen om de interviews af te nemen; zij wilden zelf niet en hadden later spijt. En hij insinueert door te zeggen dat de interviews “meer als therapeutische sessies bedoeld leken.” Waar haalt hij dat vandaan? Hij noemt geen bronnen, iets wat hij juist zijn critici verwijt. Wie dat zijn en hoeveel, zegt hij ook niet.
Ten slotte haalt hij Dirk Mulder erbij, als bewijs dat survivors liegen, want ze werden niet in veewagons gedeporteerd. Dan weet je het wel, Mulder als de expert, die zó ‘goed’ tegen kritiek kon van mensen die het écht wisten als ervaringsdeskundigen.
Een bewijs hoe belangrijk deze verhalen zijn is bijvoorbeeld de podcast van Joods Maatschappelijk Werk, waarin onder anderen Raoul en Noa Heertje over herdenken spreken. Noa noemt de video's van haar grootouders. Daardoor is het gesprek gestart met de kleinkinderen, zegt ze. De verhalen over verraad en verlies hebben grote indruk gemaakt en ze denkt er veel over na.
Dáár gaat het om, en niet om antisemieten en Sjoa-ontkenners geen reden te geven voor hun bewijs dat het allemaal niet zo erg was of gewoon niet gebeurd is. Die overtuig je toch niet, zag ik ook weer bij complotdenkers in het tv-programma Focus.
De aarde is plat en de Sjoa heeft niet plaatsgevonden. Die mensen liegen pas! Laat Barnouw zijn pijlen daar eens op richten in plaats van op de indrukwekkende verhalen van de overlevenden van de Sjoa.
