Vlak voordat de Obama's het Witte Huis verlieten, mocht je een kijkje nemen in hun appartement. Klassiek en smaakvol ingericht, een beetje onpersoonlijk. Maar wat mij trof waren de Morandi's die in de slaapkamer hingen.
Giorgio Morandi is een Italiaanse schilder die voornamelijk flesjes, potjes en kannetjes in zijn atelier schilderde. In lichte grijzen, met nauwelijks kleur. Toen er een tentoonstelling van hem was in Teylers Museum, zag je een paar van die potjes in het echt. Hij had ze grijs geschilderd, zodat het glas het licht niet kon weerkaatsen. Ze raakten mij, die schilderijtjes, maar waarom? De eenvoud, de essentie van licht en vorm, was dat het? Wat een subtiele manier om de wereld weer te geven, een paar potjes, meer is er niet nodig. Als iemand die aan de muur heeft, is het geen poseur, geen opschepper, geen bluffer. Morandi is de bescheidenheid zelf en je kunt alleen van hem houden als je genoegen neemt met simpele dingen.
Wie dat niet kan, wordt waarschijnlijk onrustig van Morandi, zelfs boos. Wat nou, een paar grijze potjes schilderen, daar kun je niet mee pronken, daarvan zullen ‘ze’ zeggen dat je zeker geen geld had voor grote, dure schilderijen. Dat de prijs van een Morandi ook hoog is, meer dan een miljoen dollar, doet er niet toe.
De nieuwe bewoner van het Witte Huis heeft de Morandi's waarschijnlijk al laten weghalen.
