“Als ik het niet doe, doet een ander het wel.” Deze zin googelde ik en las toen over een drugsdealer, die dat aanvoerde als verdediging. De zin komt namelijk ook voor in het boek van Chaja Polak De man die geen hekel had aan Joden (zie mijn vorige column). De vader van Isabel van Boetzelaer zei het om zijn jacht op Joden te rechtvaardigen. Chaja heeft uitgezocht wat deze man en zijn handlanger Krom, die haar ouders oppakte, werkelijk hebben gedaan in de oorlog. Dat is niet mis. Ze beschrijft het zakelijk tussen de herinneringen aan haar kindertijd door. Daardoor is het des te aangrijpender.
Maar in de Google-resultaten kwam vooral naar boven: als ik het niet doe, doet niemand het. Dat is het tegenovergestelde. Verantwoordelijkheidsgevoel tegenover lafheid.
Het boek van Chaja is één grote aanklacht tegen de nivellering, het vergoelijken, het wegkijken. Dat zie je nu steeds meer, vaak onder het mom van vrijheid van meningsuiting, zoals Paul Damen pijnlijk beschrijft in het NIW. Aan de Universiteit van Leiden werd een Hamasvoorman en directeur van Al Haq uitgenodigd door Een Ander Joods Geluid en Van Agts Rights Forum, die sinds kort samenwerken met Oxfam Novib en PAX in het Israël Palestina Platform (IPP). Al Haq ken ik nog uit mijn Amnestytijd in de jaren tachtig van de vorige eeuw, toen een mederedactielid van Wordt Vervolgd, het blad van Amnesty, steeds maar weer probeerde verhalen (lees propaganda) over deze 'mensenrechtenorganisatie' in het blad te krijgen. Daar zat toen al een luchtje aan, zeker omdat deze meneer in opleidingskampen in het Midden-Oosten was geweest. De Al Haq-directeur mocht komen praten in Leiden, want ja: vrijheid van meningsuiting.
Weer zo'n geval van: de andere kant moet ook worden gehoord, alle meningen moeten aan bod komen. Dat vind ik zo'n vreemde redenering, hoezo moet ik ongenuanceerde propaganda vol leugens aanhoren? Thanks, but no, thanks.
Ook het verhaal over de BDS onlangs in het NIW deed mijn oren klapperen. Onder het mom van objectieve verslaggeving wordt bedenkelijke anti-Israëlpropaganda bedreven en wordt het NIW aangevallen. En wie daar allemaal bij zitten: van Van Agt was het natuurlijk bekend en van Jaap Hamburger van Een Ander Joods Geluid ook. Maar van Hedy D'Ancona wist ik het niet en Theo van Boven zit er ook bij, dé mensenrechtenactivist uit de jaren tachtig. En Jan Pronk ook nog. Ze staan allemaal gezellig samen op de site van The Rights Forum, die strijders voor, ja wat eigenlijk? Kritiek op het beleid van Israël, oké, maar zij zijn allemaal alleen maar pro-Palestijns. Dat is geen nivellering meer, dat is gewoon fout.
Ik voelde me zeer onbehaaglijk, toen ik al die namen zag; wat een netwerk van bobo's, je zou er paranoïde van worden. Dat probeer ik niet te zijn, maar waakzaamheid is geboden. Als ik het niet doe, nee, als wíj het niet doen, doet niemand het …
