Een orthodox-Joodse Israëlische journalist, Zvi Jechezkeli, is een expert op het gebied van Arabieren. Hij heeft al verschillende reportages gemaakt vanuit landen met een vijandige houding ten opzichte van Israël. Hij ziet er in die uitzendingen altijd zeer overtuigend uit met zijn tasbih (gebedskralensnoer), versmelt in het lokale beeld, weet zijn gesprekspartners aan de praat te krijgen, en hij kent alle kneepjes van het Arabisch en de islam.
Ditmaal maakte hij een programma over de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, en hoe zij tegenover Israël staan. Dit is des te relevanter nu Netanjahoe en zijn wat wankele regering plannen maken om delen van de westelijke oever in te lijven bij Israël.
De Palestijnen zijn ook niet gek – ze hebben geen enkel vertrouwen in hun eigen leiders en het soort regime waar ze naar uit kunnen kijken als er ooit iets komt van een eigen staat.
Onze eigen Arabieren in Israël hebben maar één schrikbeeld: ooit te worden uitgewisseld in een bevolkingsruil of landruil tegen onze settlers en dan onder het regime van enig Arabisch buurland te komen. Ze hoeven alleen maar om zich heen te kijken om te weten hoe laat het daar is: corruptie, wanorde, geen sociale zekerheden. De Israëlische Arabieren zijn verwend, ondanks alle problematiek waar we het zo vaak over hebben, en zeker is een democratie met sociale zekerheden die we hier normaal vinden, verre te verkiezen boven de alternatieven in onze buurt. Ik weet dit al lang van de Arabische Israëli's waar wij, Israëlische Joden en Arabieren, mee samenwerken binnen Physicians for Human Rights Israel.
Als wij, van Israëlisch links, iets tegen die geplande annexatie hebben – omdat we bang zijn dat dit allemaal uitloopt op apartheid – dan is ook duidelijk dat de Palestijnen het allemaal niet zo erg vinden. Hun droom is een blauwe (Israëlische) identiteitskaart te krijgen en Israëli te worden, met alle voordelen van dien.
De praatjes over een eigen staat komen van bovenaf, van mensen die hun bedje al gespreid hebben met andermans, gestolen geld. De gemiddelde bewoner van de Westelijke Jordaanoever weet donders goed dat er van die kant niet veel goeds te verwachten is.
In de reportage van Jechezkeli is het heel duidelijk dat de gewone Palestijnse burger precies weet wat er in de wereld te koop is, en een eigen staat is een mooi ideaal, maar het verdienen van een belegde boterham, een werkend ziekenfonds en nog veel meer, is ook niet te versmaden. Ze hoeven alleen maar te kijken naar hun Israëlisch-Arabische broeders hoe het óók kan zijn, en dan aarzelen ze geen moment, ook niet tegenover die journalist, om te vertellen wat voor hen het belangrijkste is.
Even een woordje over de politiek – Salomon B. zal het me vergeven. Het mooiste dreigement dat Netanjahoe tegenover Gantz kan gebruiken, is: verkiezingen! Gantz weet dat er maar een minieme kans is ooit minister-president van Israël te worden – uitsluitend door anderhalf jaar te wachten, veel te bidden, en alle beledigingen van Netanjahoe te slikken. Want met zijn huidige splinterpartij heeft hij geen schijn van kans om ooit van Netanjahoe te winnen bij nieuwe verkiezingen. En die verkiezingen komen er, als niet nu, dan zeker vóór de 'wisseling van de wacht' waar Gantz zo op hoopt en vertrouwt. Let op mijn woorden.
Ten slotte wil ik nog iets dieps zeggen over de coronacrisis en de zogenaamde tweede golf in Israël. In april/mei rapporteerden we over mensen die goed ziek waren met verschijnselen die werden toegeschreven aan het coronavirus. Dat berustte niet op de zekerheid van een coronatest. Nu, met de zogenaamde tweede golf, en met een veel ruimere mogelijkheid om op het coronavirus te testen, rapporteren we getallen van mensen die positief zijn bevonden, maar in vele gevallen helemaal niet ziek zijn. Dit zijn appeltjes en peertjes – de gegevens zijn totaal onvergelijkbaar. Niemand weet of er echt een tweede golf gaande is, of dat we gewoon met naweeën te doen hebben onder veel ruimere testen. Zeker is dat iedereen moe is van al die voorzorgen en beperkingen, en de bevolking gooit er met de pet naar.
