Dit keer eens wat anders, namelijk mijn aanbeveling van Rules for Old Men Waiting van de vorig jaar overleden Brits-Amerikaanse schrijver Peter Pouncey. De roman verscheen in 2006.

De hoofdpersoon in Rules for Old Men Waiting is de tachtigjarige MacIver, een man van Schotse afkomst. Hij heeft niet lang meer te leven, en dat weet hij. Hij trekt zich terug op zijn zomerhuis met voldoende voedsel en drank. Een van de regels voor oude mannen die wachten – nummer zeven – is: elke ochtend werken; voor MacIver is dat hoofdzakelijk schrijven. En dat doet hij trouw.

MacIver heeft een mooie wetenschappelijke carrière achter zich (net als de auteur van het boek, die ook pas op latere leeftijd romans begon te schrijven). MacIver heeft nogal wat meegemaakt in zijn leven. Hij vertelt over zijn huwelijk vol liefde, zijn zoon die sneuvelde in de Tweede Wereldoorlog, de tijdelijke breuk in zijn huwelijk daarna, en hoe z’n vrouw en hij dat oplossen.

Een belangrijk deel van het boek gaat over MacIvers herinneringen aan de Eerste Wereldoorlog. Eigen ervaringen en een ongewoon verhaal van woede, wraak, trouw, vriendschap, eer en trots binnen het kader van de loopgravenoorlog, met groot en zinloos verlies van soldaten.

Goed geschreven – een aanrader. Ik meen dat het niet is vertaald.

En nu ik het toch over boeken heb, iets heel anders. Om geslaagd te zijn hoeft een boek waarachtig geen 400 of 500 pagina’s te tellen. Mijn goede vriend Bonnie, jammer genoeg overleden, placht die pillen ‘bedvaardig’ te maken door ze in tweeën of drieën te scheuren, en na gebruik met een elastiekje terug te zetten in de boekenkast. Een beetje barbaars, maar best een praktisch idee.

En a propos dit onderwerp: het boek Foster van Claire Keegan (Faber, herziene uitgave 2022) is minder dan negentig bladzijden dik, dus zeer handzaam, en goed leesbaar ook.

Peter Pouncey, Rules for Old Men Waiting, Vintage, 2006.