Er zijn van die weken, waarbij je hele planning in duigen valt, bijvoorbeeld wanneer je ergens vorige week hoort dat het toch echt belangrijk is om deze week aanwezig te zijn bij een conferentie over antisemitisme in Jeruzalem. Kortom, afspraken verzet, ticket geboekt en heel snel koffer gepakt. Tussen neus en lippen door, want er was ook nog een e-book dat de avond voor vertrek moest worden gepresenteerd. Een boekje overigens, dat laat zien hoe leuk Israël eigenlijk is, om als land gewoon eens te bezoeken en er vakantie te vieren. Enfin, de volgende ochtend met de dauw op mijn ogen (de presentatie was ‘en petit comité’ tot in de vroege uurtjes doorgevierd) op Schiphol, waar een hele batterij aan jongemannen, allemaal hetzelfde gekleed, ook bij de ElAl-balie stond.
Het Nederlands voetbalelftal onder de 21 bleek tegelijkertijd te vliegen, op weg naar het Europees kampioenschap onder de 21 dat de komende weken in Israël plaats vindt. En ze schijnen volgens kenners nog een goede kans te maken ook. Kortom, het werd een gezellige vlucht, want ik zat vlak bij ze. Grappen en grollen, diverse potjes hartenjagen (geloof ik) en heel veel poseren voor een fotootje voor mensen die dit toch wel reuze interessant vonden (ik ook). En, ik moet zeggen, wat ik er zo van kon opvangen, hebben die jongens het goed met elkaar, ik voelde 'team', maar misschien zit ik er wel helemaal naast. Het zag er in ieder geval, in meer dan een opzicht, goed uit :). En waar ik vooral vrolijk van word: het elftal bestaat uit allerlei verschillende soorten en maten en kleuren.
Jongens succes gewenst en de sherut naar Jeruzalem gevonden. Terwijl de bloeiende oleander en statige cipressen langs me heen flitsen, realiseer ik me ineens hoe zeer het leven van deze jongens verschilt van dat van hun Israëlische leeftijdgenoten. Deze jongens, waarschijnlijk allemaal tussen de 18 en 20 jaar, in de bloei van hun leven, zien de wereld omdat ze heel goed zijn in dat spelletje waar ik ook dol op ben (om te kijken dan): gadorregel (voetbal). Ze hebben de tijd van hun leven. Hun leeftijdgenoten in Israël, jongens en meisjes, gaan tijdens deze jaren die eigenlijk zo ontzettend leuk zouden moeten zijn, twee, drie of vier jaar in het leger; niets opbouw sportcarrière of universiteit, maar zand happen en afzien.
Goed, ik ben hier voor een conferentie. Over antisemitisme. En het beeld in West-Europese landen als Groot-Brittannië, Frankrijk, België, Duitsland en Nederland is ongeveer identiek. De consensus is dat allochtoon antisemitisme waarschijnlijk een andere benadering vereist dan autochtoon antisemitisme, wat zo maar zou kunnen. Bovenstaande landen praten daar binnenkort in ieder geval verder over.
Terug in mijn hotel kijk ik mijn tweets na. Ene @maiwandafghani (met onder zijn naam de subtitel: Islamic state of Europe) heeft een interessant statement achtergelaten: 'Israel (zionisten/Joden) wachten op hun Messiah (Dajjal), wat in werkelijk de anti-Christ is, de valse Messiah.'
Ik retweet het met 'Zoo...' ervoor.
Meteen antwoord terug: 'Dat is gewoon zo vanuit islamitisch perspectief, dat is gebaseerd op de Koran en Ahadith, er is niets anti-semitisch daar aan.'
Joh, ga toch fietsen. Of voetballen. Dan hou ik me wel bezig met wat wel of niet antisemitisch is.
Vanuit Jeruzalem, Esther Voet
