Ik heb nauwelijks moed meer om nog over de oorlog tussen Hamas en Israël te schrijven. De 'totale overwinning' die Bibi schets is even delusional (een waandenkbeeld) als de eisen van Hamasleiders van een permanente wapenstilstand en terugtrekking van het Israëlische leger, zodat Hamas weer als machthebber in Gaza kan functioneren. Dat zou misschien kunnen als de militaire tak van Hamas zich overgeeft en de politieke tak blijft om die strook land te besturen. Al is het langzamerhand twijfelachtig of er nog een scheiding bestaat tussen terroristische en andere takken van Hamas.
Met het verdwijnen van de Hamas politiemacht is er totale anarchie in Gaza, de vrachtwagens met levensmiddelen worden, zodra ze de controlepost van het leger zijn gepasseerd, klaarblijkelijk bestormd door wanhopige burgers en gewapende mannen die de spullen, bestemd voor het noorden van Gaza, plunderen. Als je het mij vraagt heeft Hamas deze oorlog al ruim gewonnen. Al hebben ze Israël niet vernietigd doordat Arabische groeperingen in de buurlanden weinig animo toonden om stante pede aan dat plan mee te werken, de wereldopinie heeft zich tegen Israël gekeerd. Zelfs al zou Israël Yahya Sinwar levend of dood in handen krijgen, dan blijft een verwoest en onbestuurbaar Gaza als een molensteen om Israëls hals hangen. Voorlopig lijken nieuwe verkiezingen me de enige mogelijkheid voor verandering.
Wat de dodencijfers in Gaza betreft die hun ministerie van Gezondheid dagelijks publiceert, die zijn volgens Abraham Wyler, hoogleraar statistiek en dataverzameling aan de Universiteit van Pennsylvanië, waarschijnlijk gefalsifieerd. Zijn artikel verscheen in het maart nummer van het tijdschrift Tablet. Wyler heeft een analyse gemaakt van de cijfers die het ministerie vanaf 26 oktober tot 10 november 2023 dagelijks publiceerde. Het dodencijfer ging iedere dag met een onwaarschijnlijk lineair verloop omhoog, dat wil zeggen zonder de fluctuaties van dag tot dag die natuurlijke cijfers zouden laten zien. Ook de cijfers van omgekomen vrouwen en kinderen konden de statistische toets absoluut niet doorstaan. Wyler concludeert dat er bij Hamas iemand zit die dagelijks arbitrair aantallen opschrijft, iemand die weinig begrijpt van statistiek, het zijn nogal amateuristische vervalsingen.
Helaas worden die kritiekloos overgenomen door internationale media, vaak wel met de opmerking dat Hamas geen onderscheid maakt tussen burgerdoden en gedode militanten, (of doden door eigen te vroeg neergekomen raketten van Hamas of Islamic Jihad, evs). In Nederlandse media wordt daar de laatste tijd aan toegevoegd “dat die cijfers in het verleden wel bleken te kloppen.” En ook president Biden nam in zijn laatste rede over de situatie in Gaza het cijfer van toen, 30.000 doden, kritiekloos over. Terwijl Tablet nota bene een Amerikaans tijdschrift is, en Wyler een Amerikaanse hoogleraar.
Al zullen de dodencijfers niet kloppen, de foto's die ik dagelijks onder ogen krijg, tonen duidelijk de verschrikkingen van urban war in een dichtbevolkt gebied waar terroristen zich mengen met de burgerbevolking en waar UNRWA-gebouwen of ziekenhuizen worden aangevallen omdat die bastions van Hamas-militanten blijken te zijn. Je vraagt je af hoe er ooit weer gewoon kan worden geleefd in Gaza.. Netanjahoe schijnt te verwachten dat Saoedi-Arabië en Qatar hun beurzen opentrekken om de wederopbouw van Gaza te financieren. Over waandenkbeelden gesproken.
Een week geleden was ik in Jeruzalem op zaterdagavond nog bij de demonstratie bij de ambtswoning van president Herzog, georganiseerd door dezelfde groep die eerder de anti-juridische protestbetogingen op de been bracht. Er werd massaal "Breng ze Thuis" geroepen, (de nog levende gegijzelde burgers in Gaza), afgewisseld met "Verkiezingen - NU!" De betoging leek eerst kleiner dan de grote protestdemonstraties op dezelfde plek vóór 7 oktober jongstleden. Maar de menigte die onder ritmisch tromgeroffel optrok naar Kikar Paris waar de (lege) ambtswoning van Netanjahoe staat, groeide toch aan tot duizenden, schat ik. (Die ambtswoning staat leeg omdat hij meer dan grondig wordt gerenoveerd.)
In mijn kennissenkring is men er van overtuigd dat er nog maar weinigen van de gegijzelden in leven zijn. Er ging op sociale media een clip rond waarin je de frêle moeder Shiri Bibas ziet, gekleed in een soort grote lap, met aan een hand de roodharige kleuter Ariel van vier, terwijl het hoofdje van baby Kfir nog net half boven die lap uit piept. Alledrie worden omringd door gewapende terroristen. Hamas heeft op een gegeven moment gemeld dat ze alle drie dood waren “door Israëlische bombardementen.” Je weet niet of dat waar is, of deel uitmaakt van de psychologische oorlogvoering. Het feit dat de kindjes er bij de eerste uitwisseling van Israëli's en Palestijnen niet bij waren, is geen gunstig teken. Hun vader, Yarden Bibas, wordt kennelijk ergens anders vastgehouden.
Ik belde van de week Shimon op, de aardigste handyman die je kunt bedenken, of hij misschien tijd had me met een paar klusjes te helpen. Ik begon met te vragen of hij wel werkte en niet als reservist was opgeroepen, Nee, daar is hij te oud voor. En je kinderen?, vroeg ik. Ja, zijn ene zoon was nu thuis, had in Gaza gediend en zou er binnenkort weer naar teruggaan. Ik wist niets anders te zeggen dan: “Oh mijn God …” En hij antwoordde berustend:"Ma la'asot." (Niets aan te doen.)
