Als ik luister naar de berichtgeving in Nederland, de NOS of de Nederlandse kranten, is het meestal alsof ze het over een hele andere oorlog hebben dan de oorlog die ik hier via Israëlische kranten of 'live' volg. Terwijl ik dit opschrijf word ik gestoord door het pling-pling! van de Tsohar app die bericht wanneer er vanuit Gaza of Libanon raketten zijn afgevuurd en waar ze zijn neergekomen. Vooral het noorden van Israël wordt geraakt. De ge-evacueerde bewoners uit de dorpen en steden daar betalen een hoge prijs voor de oorlog met Hamas, waardoor botsingen tussen Hezbollah en Israël zijn toegenomen.
Afgelopen vrijdagavond klonk in Jeruzalem een naargeestige sirene toen ik net, sjabbesdik gekleed, naar buiten stapte om naar sjoel te gaan. Het kostte me enkele seconden om te beseffen dat het een raketalarm was. Gauw terug naar binnen en naar boven, en eenmaal daar hoorde en voelde ik een doffe ´boem´. Achteraf bleken er zo´n dertig raketten te zijn afgeschoten op Jeruzalem en verre omgeving. Wat ik had gehoord was de raket op Baka, de wijk waar ik nu zit, die door Iron Dome werd onderschept. Ik besef tegelijkertijd dat dit maar kinderspel is vergeleken met de bombardementen waaraan Gazaanse burgers blootstaan. Want ik heb dankzij de Israëlische regering een mamad, een tegen bommen en raketten beschermende schuilkamer, of een collectieve schuilkelder, en de Gazanen hebben niets, behalve als ze van Hamas zijn en onder de grond zitten.
Dezelfde vrijdag werden er in Gaza drie Israëlische gijzelaars, die op 7 oktober door Hamas waren ontvoerd, abusievelijk doodgeschoten door een of meer Israëlische soldaten. Kennelijk was het drietal ontsnapt, of in een gebouw achtergelaten door hun bewakers. Eerder had het leger een gebouw aangetroffen met graffiti: “SOS”, “help” en “gijzelaars". Het gebouw werd niet geïnspecteerd uit angst dat het vol zat met explosieven, zoals een eerder gebouw. Het drietal dat naar buiten kwam met ontbloot bovenlijf en zwaaiend met een witte lap, werd toch beschoten door een soldaat die dacht dat het een val was van Hamas, een afschuwelijke tragedie. De drie gedode slachtoffers: Yotam Chaim (28), drummer bij een metal band, Alon Shamriz (26),student computerprogrammering, en Samir Talalka, (24) een bedoeïen die in de kippenhokken van kibboetz Nir Am werkte. Alle drie op 7 oktober door Hamas ontvoerd. In plaats van misschien met hun families te worden herenigd, moesten die families hen nu begraven. En bij Talalka´s begrafenis was, schandalig, geen enkele vertegenwoordiger van het leger of de regering aanwezig.
Pling-pling! Deze keer is het een spervuur van raketten op Tel Aviv, Ramat Gan, Bnei Brak, Ganei Tikwa, Kiriyat One, Savyon, Or Yehuda, Holon, Nes Tsiona, Rechovot, Yavne, Givat Brenner, Kiriyat Ekron, Kfar Bilu, Ramle en Lod, tot vlakbij luchthaven Ben Goerion. Hamas is nog lang niet verslagen.
Haaretz van afgelopen weekend 15/16 december bevat een uitgebreid interview door Ayelet Shani met een anonieme, oudere, ervaren ondervrager in de Shin Beth, de Binnenlandse Veiligheidsdienst. Hij vertelt hoe hij te werk gaat bij het verhoren van gearresteerden die verdacht worden van (medewerking aan) terreuraanslagen. Een van zijn cases in 1988 was Yahya Sinwar, het brein achter de gruwelijke invasie van 7 oktober jongst leden. De beweging Hamas begon als de Islamic Society, religieuze activisten van de Islamitische Universiteit in Gazastad, die zich afzetten tegen de linkse, seculiere bewegingen Fatah en het Volksbevrijdingsfront. De Shin Beth was destijds bezig met het versterken van de religieuze groepen als tegenwicht voor Fatah en zo, want die pleegden toen terreur.
Sinwar was in die tijd een volgeling van sjeik Achmed Yassin, die bij een gevangenenruil in 1986 vrij kwam. Sinwar maakte deel uit van een groepering die 'afvalligen' en collaborateurs opspoorde en, als sjeik Yassin daar opdracht toe gaf, naar de andere wereld stuurde. In 1989 bekende Sinwar de (wrede) moord op vier Palestijnen die zouden hebben gecollaboreerd met Israël en op twee Israëlische studenten, en werd daarvoor veroordeeld. Hij kwam later vrij bij de gevangenenruil voor één Israëlische soldaat, Gilad Shalit.
De anonieme Shin Beth ondervrager beschrijft Sinwar als een uiterst intelligente, goed opgeleide figuur. Alle topfiguren die in het begin bij Hamas waren, waren hoog opgeleid zegt hij, artsen, ingenieurs, studenten, die allemaal aan de Islamitische Universiteit hadden gestudeerd. Maar Sinwar trof hem daarnaast door een volkomen afwezigheid van emoties en gevoel; iemand die bijvoorbeeld zonder met zijn ogen te knipperen, zakelijk vertelde hoe hij een ander had gewurgd. Een tweede medewerker, Micha Kobi die Sinwar ook langdurig had verhoord, beschreef hem als emotieloos, verstoken van medegevoel, wreed, schaamteloos, zonder enig mededogen. "hij deinst nergens voor terug. Hij lijkt ingenomen te zijn met de moorden." De naamloze ondervrager is het daar helemaal mee eens en voegt eraan toe dat Sinwar daarnaast erg ambitieus is, en ongelooflijk charismatisch. "Dat zijn psychopaten wel vaker", merkt de interviewster op.
Tijdens één van die verhoren draaide Sinwar de zaken om en zei: "Er komt een dag dat jij wordt verhoord en dan ben ik de ondervrager." Hij uitte wel vaker bedreigingen tijdens de ondervragingen. Hij zei een keer: "Ik zal jou ooit vermoorden, jou en al je collega's in de Mukhabarat (Arabisch voor geheime politie)." Sinwar was ervan overtuigd dat, al was hij nu gearresteerd, hij in de volgende strijd de overwinnaar zou zijn. Hij zei: "Wij zien een islamitische staat voor ons van de Nijl tot de Eufraat. Er is geen Israël meer. Er zal een islamitische staat zijn, de enige wet zal de islamitische wet zijn. We hoeven de Joden niet noodzakelijk te doden, jullie zullen hier kunnen leven als beschermde mensen."
Betty Lahat, die vroeger bewaakster was in de Haharon gevangenis en hoofd van het Inlichtingenbureau van het Israëlische gevangeniswezen, had de belangrijkste security gevangenen onder haar hoede, onder wie Sinwar en Marwan Barghouti. Zij beschrijft hem eveneens als intelligent en een goede organisator, maar ziet hem verder als een lafaard, die andere gevangenen vaak aanzette tot geweld, maar daar nooit de verantwoordelijkheid voor nam en anderen ervoor liet opdraaien. "Hij gebruikte mensen en liet ze dan vallen."
Toen er tijdens zijn gevangenschap een hersentumor bij hem werd geconstateerd was hij volgens Lahat "vreselijk bang". Ze heeft hem begeleid naar en in het ziekenhuis waar hij werd geopereerd. Toen ze hem na de operatie opzocht en iets zei van dat de staat Israël waar hij zo tegen was, tenslotte toch zijn leven had gered, barstte hij in huilen uit. En smeekte haar om te vertellen dat hij echt beter zou worden en niet dood zou gaan. (ontleend aan artikel in The Times of Israel, 29-2-2022.)
