Op zondag 16 september werd Ari Fuld, een 45-jarige Joodse inwoner van Efrat, de grootste nederzetting in het Goesj Etsion blok, doodgestoken door Chalil Jabarin, een 17-jarige Palestijn uit Yatta, een dorp ten zuiden van Hebron. Het gebeurde anderhalve dag voor het begin van Jom Kipoer. In Nederland haalde het misschien niet eens de pers. Maar de impact van deze moord in Israël was enorm. Ik volgde de gebeurtenissen de hele dag op Internet, wilde er over schrijven, maar het lukte me niet meer voor Jom Kipoer.
Niemand is zijn leven ooit zeker – tenslotte kan er ieder moment een kleine bloedprop in een slagader een beroerte veroorzaken of een hartstilstand. Maar als je buiten de Groene Lijn woont, (de wapenstilstandslijn uit 1948) geldt het in sterkere mate dat je je leven niet zeker bent. Niet voor niets staan er overal langs de hoofdwegen grote verbodsborden bij zijweggetjes, waarop staat dat Israëli’s die weggetjes niet in mogen slaan, vanwege gevaar voor hun leven.
Fuld kreeg bij de ingang van een overdekt winkelcentrum in Goesj Etsion een mes in zijn rug. Vlakbij de Rami Levi supermarkt, die bekendstaat om het feit “dat Joden en Palestijnen daar samen hun boodschappen doen.” Hoewel zijn long was doorboord, wist hij zich nog om te draaien en zijn aanvaller te achtervolgen, zelfs over een muurtje te springen, zijn revolver te trekken en, voor hij in elkaar zakte, op Jabarin te schieten. Een andere gewapende burger loste een tweede schot.
Fuld wordt naar Shaare Tsedek ziekenhuis gebracht, waar artsen hem vergeefs pogen te reanimeren. Jabarin wordt lichtgewond naar het Hadassa ziekenhuis gebracht. Op het Internet beelden van huilende vrienden en aanhangers van Fuld. Een foto van Chalil Jabarin toont een teenager met donkere ogen en het hoog opgeknipte haar dat op het ogenblik cool is. Hij had voor de aanval een falafel gegeten bij een snackbar naast het winkelcentrum en had een half uur op een muurtje zitten kijken, verklaarde het meisje van de snackbar achteraf. Als Fuld niet had geschoten, had zij het tweede slachtoffer kunnen worden.
Ik zat me de rest van zondag af te vragen wat het motief van Chalil Jabarin was. Wist hij dat hij een van de bekendste pro-Israël activisten doodstak? Stak hij gewoon de eerste de beste Jood die hij te pakken kon krijgen neer? Wilde hij een sjahid zijn, met 27 maagden in het paradijs en zo? In de loop van maandag werd duidelijk dat de 17-jarige zondagochtend vroeg ruzie kreeg met zijn vader omdat hij niet naar school wilde gaan. Omdat hij iets anders van plan was? Zijn vader gaf hem een pak rammel. Daarop verdween Chalil. Zijn vader gaf hem later als ‘vermist’ aan bij de Palestijnse veiligheidsdienst. Maar zijn moeder liep naar het dichtstbijzijnde checkpoint en vertelde de aanwezige soldaten dat haar zoon een aanslag wilde plegen. Te laat…
Ari Fuld groeide op in een religieus zionistisch gezin in New York; hij immigreerde in 1994 naar Israël en vestigde zich in Efrat, waar veel Engels sprekende immigranten wonen. Hij was getrouwd met Miriam en vader van vier kinderen, in de leeftijd van 12 tot 22 jaar. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar hij bleek in de kringen van religieuze zionisten een geliefde nationaal-religieuze activist te zijn, met de bijnaam de Leeuw van Zion, die een eigen radioshow had op het Internet station Israel News Talk (aangesloten bij Fox News). Onder het motto “Fighting Action with Truth” streed hij tegen BDS en tegen alle groeperingen die de legitimiteit van Israël aanvallen, en van de nederzettingen op de Westoever. Die uitzendingen werden wijd en zijd beluisterd, ook in de VS en Japan, gezien de condoleances na de moord. Ik luister naar zo’n uitzending; zijn stem lijkt op die van Bob Dylan, hij slist een beetje, net als Dylan en hij spreekt zo snel dat ik het slecht kan verstaan.
Foto’s laten een beer van een man zien, breedgeschouderd, met warme bruine ogen en een heel Jiddisj ponem. Hij was nooit ongewapend. Hij vervulde zijn diensttijd bij de Israëlische paratroepers, en raakte in 2006 gedurende de Libanon oorlog gewond. Toen hij met zijn mede-soldaten uitgeput de Israëlische grens bereikte, was er niemand om hen op te vangen, totdat er een vrachtwagen verscheen van Standing Together, een organisatie die soldaten van het Israëlische leger steunt. Ze deelden water, frisdrank en eten uit aan de uitgeputte soldaten. Dat maakte zo’n indruk op hem dat hij vrijwilliger werd bij Standing Together en later onderdirecteur van deze ngo. Toen hij na zijn veertigste niet meer hoefde op te komen voor de dienst verscheurde hij het papier met die mededeling, hij wilde Israël blijven verdedigen. Hij had iets spontaan kinderlijks; tijdens de begrafenis zondagnacht vertelde zijn zoon Yakir dat zijn vader “alleen aan de buitenkant oud leek – van binnen was hij nog steeds vijf of zes jaar.” Als zijn kinderen een verjaarscadeau kregen, bijvoorbeeld een autootje met remote control, was Fuld de eerste die er mee op straat stond en het speelgoed uitprobeerde.
De veroordeling van de moord, de condoleances en de herdenkingen bestreken het hele politieke spectrum. Van Yariv Oppenheimer, directeur van Vrede Nu, en Noor Dahri, een Pakistaanse dissident, moslim en anti-terreur activist tot aan Netanjahoe en president Rivlin, die beiden naar de sjiwwe kwamen. Rivlin sprak zijn afschuw uit over de moord en verzekerde dat het hele Joodse volk meehuilde met het gezin. Oppositieleidster Tsipi Livni verscheen als een van de eersten bij de sjiwwe.
Ari Fuld was tegelijkertijd een enthousiast Mensch met een warm hart voor Israël, voor de Tora en het Joodse volk, én een radicaal-rechtse zionist, die er van overtuigd was dat er met de Palestijnen geen vrede mogelijk was, omdat ze er op uit waren alle Joden te doden en Israël te laten verdwijnen. Wat me opviel, was dat zijn grootvader de Sjoa overleefde. Fulds ontijdige en gewelddadige dood lijkt zijn gedachtegoed te bevestigen – maar kan er ook op wijzen hoe belangrijk het is om de verschrikkingen van de Sjoa te verwerken, opdat ze niet de ideologie van de derde of vierde generatie bepalen.
