Godzijdank lijkt de ‘onbeperkte wapenstilstand’ tussen Israël en Hamas het al twee dagen te houden. Dagen waarin de gevluchte bewoners van de Gazastrook kunnen terugkeren naar hun al dan niet nog bestaande huizen en er een begin kan worden gemaakt met puinruimen en herstel van elektriciteitsleidingen. Dagen waarin de bewoners van steden en kibboetsiem rond de Gazastrook kunnen terugkeren naar hun huizen om te proberen hun gewone leven weer op te pakken. De bewoners van de Gazastrook zijn volgens Amira Hass (Ha'aretz) niet zozeer geïnteresseerd in de aanleg van een haven of een vliegveld, enkele van de voorwaarden van Hamas. Ze willen vooral meer bewegingsvrijheid, gewoon naar de Westoever toe kunnen zoals werd vastgelegd in de Oslo-akkoorden. En de bewoners van Sderot en andere plaatsen in het zuiden van Israël zijn uitgeput na 14 jaar van raketbeschietingen en mortiervuur. Ze zijn eerder woedend (op de regering Netanjahoe) dan teleurgesteld, omdat het er naar uitziet dat er over twee jaar opnieuw zo'n gevechtsronde begint. Veel inwoners zijn permanent overspannen of lijden aan een post-traumatische stoornis, en het gebruik van tranquillizers, slaapmiddelen en medicatie tegen hoge bloeddruk ligt hoog.
Zowel Hamas als Netanjahoe proberen een ‘overwinning’ te claimen. Terwijl beide partijen mijns inziens nog in dezelfde houdgreep zitten, alleen met veel meer doden, gewonden, getraumatiseerden, ontzettend veel materiële schade, instorting van het toerisme, etc. Misschien heeft Hamas inderdaad meer ‘gewonnen’ dan Israël: het lot van Gaza staat nu weer in de internationale belangstelling en Hamas, die voor deze oorlog in Gaza qua populariteit een dieptepunt had bereikt, is er versterkt uitgekomen. Aan de andere kant heeft Israël wel laten zien dat er bij welke aanval dan ook, wordt teruggeslagen. Niet onbelangrijk in een bijzonder onrustig Midden-Oosten, waar islamo-fascistische bewegingen als IS de macht grijpen. Als Hamas inderdaad meer een Palestijnse verzetsbeweging is dan een terreurbeweging, kan Gaza misschien meer lucht krijgen, door de blokkade aanzienlijk te versoepelen en onderhandelingen te beginnen over de toekomst van bezette gebieden. Tijdens een overwinningsrally in Gaza zei Haniyeh, de politieke leider van Hamas in Gaza, wel dat het doel van de oorlog ‘de bevrijding van Jeruzalem en van de Al Aqsa moskee’ was - als dat alleen voor de bühne bedoeld was, is er meer hoop dan als dat het echte doel is.
In de digitale versie van Ha’aretz kan ik foto's zien en de korte levensbeschrijvingen lezen van de 64 gesneuvelde soldaten en reservisten, waarbij opvalt dat er verschillende 'lone soldiers' bij zijn, jongens die op aliya waren gekomen en geen familie in Israël hadden. En ik kan een ongewoon compliment lezen dat de (over het algemeen zeer linkse journalist) Gideon Levy in Ha'aretz geeft aan Netanjahoe: "Unlike his colleagues, at least he knew when to end this horror, and he did so last night, displaying impressive leadership." Hopelijk is het Netanjahoe gegeven ook bij politieke onderhandelingen zo'n indrukwekkend leiderschap ten toon te spreiden - al vrees ik dat dat voor hem, als havik, een stuk moeilijker zal liggen.
In mijn column van 8 augustus schreef ik over de ‘vrij diepe kloof’ die bleek te bestaan tussen hoe men in Israël denkt over operatie Protective Edge, en de publieke opinie in Nederland. Nu ik in Amsterdam ben, valt me dat des te meer op. In Trouw en Het Parool van woensdag 27 augustus stond hetzelfde artikel over het staakt-het-vuren onder de kop (Parool): Teleurstelling in Israël, Gaza feest. In beide kranten wordt het dodencijfer aan beide zijden genoemd: meer dan 2100 Palestijnen en 64 Israëli's. Bij het Palestijnse cijfer wordt toegevoegd ‘merendeels burgers’ en bij het Israëlische cijfer ‘merendeels militairen’. Geen woord over de in buitenlandse kranten gepubliceerde statistieken waaruit blijkt dat de piek van het dodencijfer ligt bij jonge mannen in de leeftijd tussen zeventien en dertig jaar, de groep waaruit de militanten gerekruteerd worden. Er zijn inmiddels meer getuigenissen van buitenlandse journalisten die door Hamas geïntimideerd werden om niet te berichten over gesneuvelde Hamas-strijders of over ziekenhuizen waar een afgeschermd gedeelte bestemd was voor gewonde strijders die zogenaamd als burgers binnenkwamen en waar gewone patiënten geweerd werden. Berichten die niet naar buiten kwamen zolang de buitenlandse journalisten zich nog in Gaza bevonden. De schatting van de IDF van 47% Hamas-strijders kan wel eens veel nauwkeuriger zijn dan de informatie van welke andere bron dan ook. In Trouw stond in ieder geval nog een artikel van Ratna Pelle (niet-Joods, niet-Israëlisch, voeg ik er maar even aan toe) die andere informatie geeft, het Parool-publiek blijft daarvan verstoken.
Gelukkig kan ik hier in Amsterdam 's ochtends bij een kopje koffie bij Gary's Deli, een gezellige koffiebar in de Kinkerstraat met de sfeer van de seventies, de International New York Times lezen, een echte krant, met doorwrochte analyses van het wereldgebeuren.
