Je kunt geen drie weken meer weg uit Israël of de regering ploft uit elkaar (de term: ‘is gevallen’ lijkt me te mild voor deze situatie). En intussen is er ook alweer een aanslag(je) geweest, in een supermarkt van Rami Levy nabij Ma’alee Adoemim, een stad buiten de Groene Lijn. Een Palestijnse jongen stak twee vijftigers met een mes, een toevallig daar winkelende bewaker schoot hem neer (niet dood hoor, gewond afgevoerd naar een ziekenhuis). Het moderne comfortabele vliegtuig van El Al was maar halfvol, en in de aankomsthal van de luchthaven was het griezelig leeg. De meeste aankomenden werden opgehaald door familie of namen een privé-taxi. De chauffeur van de Nesjer sjeroet hengelde vergeefs naar de tien passagiers die hij nodig had om te vertrekken. Twee vrouwen die zich al hadden aangemeld, bedachten zich en namen samen een privé-taxi. Langzamerhand spoelden er meer passagiers aan, er was een vliegtuig uit New York geland. Een elegante, jonge, orthodoxe vrouw uit de VS had vier dikke koffers bij zich. Bij het inladen beklaagde de chauffeur zich over het aantal. “I don't want to be shouted at like that,” zei ze beledigd en maakte aanstalten om de koffers er uit te halen. Ik haastte me te bemiddelen tussen haar en de bestuurder, want dat konden we niet hebben, weer een passagier minder, dus langer wachten en later thuis komen. Een andere dame had een stoel waarvan de leuning niet meer recht kon. Chauffeur en collega duwden en trokken er aan, zonder resultaat. De passagier berustte. Tenslotte vertrokken we gelukkig met negen passagiers. Onderweg maakte de chauffeur een noodstop omdat het raampje bij de Amerikaanse niet goed sloot, ze klaagde over tocht. Er werd weer geduwd aan het inderdaad kapotte raam, en weer verder gereden. Welcome back home.
In maart zijn de verkiezingen voor een nieuwe regering. Volgens verschillende polls maakt Netanjahoe kans weer het premierschap binnen te halen, als hij tenminste een verbond sluit met de door Lapid buitengesloten religieuze partijen. Ik begrijp niet dat de burgers van Israël opnieuw zouden kiezen voor de angstige, manipulerende premier die de relatie met de VS zo volkomen heeft verpest en allerlei andere rampspoed heeft gebracht, al is hij een begaafd redenaar die met sonore stem nietszeggendheden kan debiteren. Het zal wel komen door de chronische stress waar iedereen die hier woont al jaren en jaren aan blootstaat, dat tast de hersencapaciteit aan, dan kan men niet meer goed nadenken.
Maar vandaag is de lucht blauw, de zon schijnt en het wordt misschien wel vijftien graden. Dat scheelt.
