In Jeruzalem merk je weinig van de jaarwisseling, het leeft hier gewoon niet zo, en zeker nu niet; tijdens de oorlog met Hamas hebben mensen wel andere dingen aan hun kop. Dat is anders in de meer seculiere pretstad Tel Aviv, waar het in het centrum druk was met meest jonge feestvierders. Die werden vanaf 12 uur door Hamas getrakteerd op een intens, drie minuten durend spervuur van raketten, waarvan de meeste werden neergehaald door het Iron Dome afweersysteem. Vuurwerk van een ander soort.
Niet alleen Tel Aviv kreeg raketten, ook Rishon Letzion, Rechovot, Ramle Lod, Mevo Modiím (het Shlomo Carlebach dorpje), tot aan het zuidelijker gelegen Gedera aan toe. Volgens de kranten vluchtten in de cafés van Tel Aviv sommige jongeren naar beveiligde ruimtes, maar er waren ook velen die iets hadden van ´het zal wel´ en door bleven proosten of dansen, vertrouwend op Iron Dome.
De New York Times van 28 december bracht nog eens een uitgebreid artikel over het systematisch seksueel geweld door de Hamas terroristen op 7 oktober. Gebaseerd op meer dan 150 getuigenverklaringen van medisch personeel, van first responders die daar kwamen, van counselors, plus het bewijs op video´s, foto´s en GPS-gegevens op smartphones van gearresteerde of gedode Hamassers. Het valt niet mee om over de details van verkrachtingen, verminking, marteling en moord te lezen. Het politieke bureau van Hamas heeft via een woordvoerder laten weten dat dit allemaal "laster en leugens zijn van de Israëlische propaganda tegen de Palestijnen en hun verzetsbeweging." Dat seksueel geweld geheel tegen de ethiek van de islam ingaat. Dat zal ongetwijfeld zo zijn, maar de opnames van de bodycams die de terroristen bij zich droegen laten andere beelden zien.
Over andere beelden gesproken: de eerste twee vrouwen die een tijd geleden door Hamas op eigen initiatief werden vrijgelaten, vertelden nog dat ze goed waren behandeld en genoeg te eten kregen. Gijzelaars die tijdens het overeengekomen staakt-het-vuren werden vrijgelaten, zwaaiden zelfs naar hun gemaskerde bewakers, al bleek later dat dat zwaaien op bevel gebeurde. Nu komen er steeds meer verhalen naar buiten over het uit elkaar halen van moeders en kinderen, over psychologische druk: "Israel geeft niets om jullie, jullie zullen hier jaren vastzitten", over voedsel of water onthouden of een hongerdieet van één pita en wat rijst per dag. Vrouwen waren vooral bevreesd voor ongewenste intimiteiten (zacht gezegd) door hun bewaker.
De Hamas-invasie op 7 oktober heeft het fundamentele gevoel van veiligheid van de Israëlische bevolking totaal onderuitgehaald. Met raketten valt dankzij Iron Dome misschien nog te leven, met zelfmoordaanslagen al veel minder, maar het idee dat terroristen je huis binnendringen, dat ze je samen met je gezin uit je beveiligde kamer kunnen sleuren, of je huis in de fik steken zodat jullie moeten kiezen tussen verbranden of buiten worden afgeknald – terwijl het leger dat jou zou moeten beschermen in geen velden of wegen was te bekennen –, dat heeft er ingehakt. Door de huidige beelden van gedode kinderen in Gaza en vluchtelingen die geen kant op kunnen, komt er steeds meer druk, vooral uit Europa, iets minder uit de VS, om een gevechtspauze in te lassen, of zelfs een permanente wapenstilstand. Maar dat vindt in Israël weinig weerklank, niet bij het oorlogskabinet en ook niet bij de bevolking; negentig procent wil de strijd voortzetten tot Hamas ten val is gebracht. Dat wil zeggen, tot er van het wapenarsenaal van Hamas weinig of niets meer over is en hetzelfde geldt voor het uitgebreide ondergrondse tunnelsysteem. Tot nu toe heeft Biden het recht van Israël om zich te verdedigen hooggehouden en dat doet hij nog steeds, maar hij dringt wel aan op minder collateral damage. (In een van de zijstraatjes van Emek Refaim staat een grote afbeelding van de Amerikaanse president met als onderschrift een dankbetuiging.)
Door de grondoperatie wordt heel duidelijk dat de Al-Qassam strijders niet langer een guerilla-groepje vormen, maar een strak professioneel georganiseerd en geoefend leger met een enorme wapenvoorraad. Bijna iedere dag vertonen de Israëlische strijdkrachten video´s van gevonden mortieren, machinegeweren en vooral RPG´s. (Wat zijn dat? Moest ik ook opzoeken, want ik kom uit een PSP-stemmend gezin). Of te wel Rocket-Propelled Grenades, die vanaf de schouder kunnen worden afgevuurd en waarmee zelfs een tank onklaar kan worden gemaakt als er op de zwakke plekken wordt gericht. Het leger heeft in Gaza kaarten gevonden waarop die zwakkere plekken op tanks nauwkeurig worden aangegeven.
In mijn omgeving zegt vriendin B., oorspronkelijk uit de VS: "Natuurlijk moet er een wapenstilstand komen, het is de enige kans om de gijzelaars vrij te krijgen, als ze nog leven tenminste, tot nu toe heeft het leger zelf maar één soldaat gevonden, er vallen veel te veel burgerdoden, en Hamas blijft onder de grond zitten." De onderhandelingen via Qatar over een wapenstilstand vlotten trouwens niet, de Palestijnen schijnen een te groot aantal vrij te laten VIP-gevangenen te eisen. Voor Israëli´s is dit niet de Hamas-Israël oorlog, ze zien een veel groter plaatje, een oorlog tegen de as Iran-Hezbollah-Rusland-Qatar. De raketten die nu nog vallen in het noorden, worden afgevuurd door Hezbollah. En Sinwar, het brein achter de hele Hamas-invasie, had er op gerekend dat zowel Hezbollah als groeperingen in andere Arabische landen zich onmiddellijk bij de gevechten tegen Israël zouden aansluiten.
Te midden van al dit onheil en geweld, is er volgens mij één heuglijk feit te melden: het Hooggerechtshof, in zijn kwaliteit als Hoge Raad, heeft zich met acht tegen zeven stemmen uitgesproken tegen het al door de Knesset aangenomen 'redelijkheidsamendement'. Het amendement hield in dat alle rechtbanken, tot aan de Hoge Raad toe, zich niet meer op basis van het redelijkheidsbeginsel mochten uitspreken tegen besluiten van de regering of een individuele minister. Op basis van dit beginsel werd het onredelijk genoemd om Aryeh Deri na twee veroordelingen voor belastingfraude tot minister van Financiën te benoemen. Het nietig verklaren van dit amendement betekent dat de Hoge Raad onder bepaalde omstandigheden het recht heeft om basiswetten nietig te verklaren als die de kernwaarden van de staat Israël als Joods en democratisch land, ondermijnen.
1-0 voor de rechtsstaat!
