Terwijl Het Parool met een vette kop op de voorpagina bericht dat de ‘walk-out’ op de Universiteit van Amsterdam toch weer op geweld is uitgelopen, lees ik een artikel van Haviva Ner-David uit The Times of Israel, een oproep tot studenten in Europa en de VS. Ik interviewde haar zo’n dertig jaar geleden voor het NIW, want zij was een van de eerste orthodox levende vrouwen in Israël die een rabbijns studieprogramma had doorlopen en van haar orthodoxe rabbijn/mentor ook de bevestiging daarvan had gekregen, zij het dat ze nog niet de titel rabbijn mocht voeren, maar iets als ‘geleerde vrouw’, als ik het me goed herinner.
Haviva Ner-David woonde toen met man en kinderen nog in Jeruzalem. Toen ik bij het adres aanbelde, trof ik een kleine, frêle vrouw met een woeste bos donker haar, zodat ik eerst vroeg of haar moeder thuis was! Inmiddels is ze verhuisd naar de progressieve kibboets Hanaton, heeft ze verscheidene boeken geschreven over haar ongebruikelijke carrière en leven, en noemt ze zich tegenwoordig “non-denominational rabbi”, niet langer behorend tot een van de officiële religieuze Joodse stromingen. Daarnaast beheert ze een mikwe in Hanaton, dat open staat voor iedereen die daarvan gebruik wil maken om welke transitie in haar of zijn leven dan ook te markeren.
Ner-David is actief lid van Standing Together, een beweging van Joodse en Palestijnse Israëli’s die streven naar een einde van de bezetting van de Westoever, naar Palestijns zelfbeschikkingsrecht en naar een rechtvaardiger, vredige Israëlische samenleving. Bovendien is zij een alumna van de Columbia University in New York. “Als jullie (studenten, evs) in het buitenland iets willen eisen, eis dan een oplossing van het conflict, maar niet de vernietiging van één kant”, schrijft ze. De leuzen van de huidige studentenprotesten komen neer op: er is maar één oplossing: intifada, revolutie, From the river to the sea Palestine will be free, een oproep tot de gewelddadige vernietiging van het land waar Joodse en Arabische Israëli’s wonen.
Hamas heeft echt niet meer sympathie voor Israëlische Arabieren, zelfs niet als ze moslim zijn, dan voor Israëlische Joden, schrijft ze. Bij de gruwelijke invasie op 7 oktober jongst leden werden ook Bedoeïenen en Israëlische Arabieren vermoord. De situatie in Gaza is hartverscheurend, maar de situatie in Israël ook: 133 gijzelaars nog steeds gevangen in de tunnels van Hamas; het is niet eens zeker of ze nog leven. Tot zover de hartenkreet van rabbijn, schrijfster, vredesactiviste en 'mikwevrouw' Haviva Ner-David. (Vandaag werd een van de drie, door Israëlische soldaten in Gaza dood gevonden gijzelaars in Israël begraven.)
Van de ontreddering in Israël horen de luisteraars naar het NOS-nieuws weinig of helemaal niets, en ook de kranten laten het behoorlijk afweten.
Er worden bijvoorbeeld nog steeds van drie kanten (vanuit Gaza, vanuit Libanon en door de Houthi's) raketten op Israël afgevuurd. Terwijl ik dit op 21 mei schrijf was er weer een salvo op de stad Ashdod. Er zijn tienduizenden ontheemde gezinnen uit noord Israël, die vanwege het gevaar van Hezbollah-raketten nog niet naar huis mogen, en vanuit de omgeving van Gaza, wier huizen verwoest zijn of die, met jonge kinderen, nog niet terug durven.
Het hele land verkeert nog steeds in rouw, heeft de afgrijselijke moordpartij op 7 oktober nog niet verwerkt, dat zal wel een paar jaar duren. Een groot gedeelte van de bevolking is opgeroepen als soldaten en als reservisten; er liggen veel zwaargewonde soldaten in ziekenhuizen; er is geen toerisme meer waardoor veel mensen, vooral ook in de Arabische sector, werkloos zijn, en de landbouwproductie is gedecimeerd door gebrek aan arbeidskrachten. Ook al zijn duizenden burgers toegeschoten om te helpen bij het oogsten of het planten, die doen dat een of twee dagen, geen weken lang en zij zijn ook geen geroutineerde landbouwwerkers. De oorlog kost miljarden die niet kunnen worden uitgegeven aan zaken als gezondheidszorg, woningbouw, onderwijs, cultuur, noem maar op.
Een ramp als de moordpartij van 7 oktober heeft ook gevolgen voor de geestelijke gezondheidszorg, die wordt overspoeld door mensen met ernstige post-traumatische klachten. Een werkneemster van de nationale hotline van Mageen David Adom, het equivalent van het Rode Kruis, heeft een eind aan haar leven gemaakt, misschien doordat de stroom verdrietige en beangstigende telefoontjes haar teveel werd. Ook onder de overlevenden van het Nova dansfestival hebben tot nu toe circa vijftig mensen zelfmoord gepleegd. Dit zijn niet zomaar geïsoleerde incidenten, maar indicaties van het systemisch tekortschieten van de geestelijke gezondheidszorg. De redders van het eerste uur, die verschrikkelijke taferelen aantroffen, zijn de stille helden, maar de tol die hun werk vraagt, is hoog en vaak onzichtbaar. Veel mensen lijden nu aan angststoornissen, depressies en PTSS, maar er zijn niet genoeg behandelingsmogelijkheden, schrijft The Times of Israel in een artikel met de kop 'A Tragic Ripple' over de geestelijke gezondheidscrisis na 7 oktober.
Zelf werd ik in Nederland niet goed van de eenzijdige berichtgeving over de oorlog Hamas-Nederland. Behalve de NOS zijn NRC, de Volkskrant, Trouw en Het Parool in afnemende volgorde het ergst eenzijdig qua pro-Palestijnse en anti-Israëlische berichtgeving.
Met uitzondering van columnisten als Elma Drayer (Volkskrant), Theodor Holman (Parool), Max Pam (Volkskrant), Louise Fresco en Aylin Bilic (NRC), Sylvain Ephimenco (Trouw), en Afshin Ellian, Nausicaa Marbe, en Leon de Winter (Telegraaf). Vooral Elma Drayer is een parel.
In De Telegraaf van 8 mei kon je in de column van Leon de Winter lezen dat het door Qatar gefinancierde Al Jazeera helemaal geen onafhankelijke nieuwsdienst is maar een privé project van de door olie en gas schatrijk geworden familie van de Thani's, de heersers van Qatar. Dat verhindert de NOS niet om Al Jazeera op de radio als betrouwbare bron te citeren. Zowel de NOS als de Volkskrant reageerden begin mei uiterst verontwaardigd toen bekend werd dat Israël het kantoor van Al Jazeera had gesloten. Kreten over de 'persvrijheid' weerklonken, maar volgens De Winter was die sluiting zeer terecht. Al Jazeera lijkt qua vorm wel op een westerse nieuwsdienst maar behartigt in feite de belangen van de Thani's en fungeert als propagandatak van Hamas.
De Thani-clan is op zijn beurt gezworen vijand van een andere Arabische clan, de Saoedi's. In 2017 verbrak Saoedi-Arabië de diplomatieke banden met Qatar, vanwege de – terechte, schrijft De Winter – beschuldiging dat Qatar terrorisme steunt. Een van de Saoedi's die later voor Qatar ging werken was de in de VS wonende Jamal Kashoggi, die aanvankelijk tot de inner circle in Saoedi-Arabië behoorde. Als straf voor zijn 'verraad' werd hij zoals bekend op het Saoedisch consulaat in Istanboel in stukken gesneden en zijn overblijfselen zijn verdwenen.
De Volkskrant schreef op 6 mei: "In de oorlog in Gaza zijn al ruim 100 journalisten gedood, onder wie twee van Al Jazeera. Een van hen is de oudste zoon van bureauchef Wael Dahdouh." De laatste is volgens de Britse onderzoeksjournalist David Collier helemaal geen 'journalist' maar behoort tot de top van de Islamitische Jihad, een extremer terreurbeweging dan Hamas. Al Dahdouh wordt in westerse media consequent afgeschilderd als een onschuldige en tragische held, maar hij heeft wel zeven jaar gevangen gezeten in Israël (dat zal voor sommigen een aanbeveling zijn). Een neef van hem voerde een terreuraanslag uit in Tel Aviv en zijn familie heeft deelgenomen aan het bloedbad van 7 oktober.
Collier ontdekte dit alles door bijna alle “ruim 100 journalisten” die gedood zijn op te zoeken op sociale media, waarop de meesten afgebeeld staan in Hamas militaire uniformen compleet met wapens, of jubelende berichten hebben gepost over de aanslag van 7 oktober. De Winter schrijft terecht dat Collier het huiswerk heeft gedaan dat de Volkskrant-journalist niet wil doen, want de mogelijke uitkomst van dat huiswerk past niet in de agenda van de Volkskrant.
Verder nemen Nederlandse media de cijfers van het Hamas ministerie van Gezondheid over het aantal doden in Gaza kritiekloos over, terwijl dat ministerie waarschijnlijk helemaal niet meer bestaat, en in ieder geval geen eigen data verzamelt, maar “afgaat op andere bronnen en sociale media.” Pas nu erkennen de Verenigde Naties dat het aantal van 35.000 gedode Gazanen waarschijnlijk tienduizend te hoog is geschat. In feite weet niemand hoeveel vrouwen en kinderen er zijn gedood, en hoeveel van de burgerslachtoffers gewapende Hamas-strijders waren. (Lees hierover het uitstekende stuk van Femmetje de Wind op Jonet.)
