‘Natuurlijk veroordeel ik alle geweld. Dat geldt geweld van Palestijnse én van Israëlische zijde. De commotie over de moord op de drie Israëlische tieners geeft mij tóch een wrange bijsmaak. Toen half mei twee Palestijnse tieners uit Ramallah zonder enige reden door het Israëlische leger werden doodgeschoten, was er niemand die zijn verontwaardiging uitte, ook niet de Nederlandse minister van buitenlandse zaken, die in het geval van de drie Israëlische jongens onmiddellijk met zijn oordeel klaar stond. De drie Israëlische tieners waren kolonisten. Zij woonden in een illegale nederzetting op Palestijns grondgebied. Als hun ouders gewoon in Israël waren blijven wonen, waren ze nog in leven.’
Deze door Jan Ramaker uit Tiel ingezonden brief in Trouw deed me wel wat. Maar wat dan precies?
Allereerst trof mij een onjuistheid, namelijk de volgende: De drie Israëlische tieners waren kolonisten. Zij woonden in een illegale nederzetting op Palestijns grondgebied.
Dat klopt niet. Naftali Frenkel en Gilad Shaar woonden in Modi’in, Eyal Yifrah woonde in Elad. Modi’in en Elad zijn steden in Israëls Centrum-district, beide binnen de Groene Lijn. Daar kun je niet precies genoeg in zijn.
Wel gingen zij naar school in bezet gebied. Naftali en Gilad in Kfar Etzion, Eyal in Hebron. Ze gingen dus naar scholen die zich niets aantrekken van een Groene Lijn. Daar kun je niet precies genoeg in zijn.
Verder bleef ik haken aan de uitspraak Als hun ouders gewoon in Israël waren blijven wonen, waren ze nog in leven. Die zou je dus moeten wijzigen in de uitspraak ‘Als de jongens gewoon in Israël naar school waren gegaan, waren ze nog in leven.’ Met als toevoeging dat dat pas geldt sinds de afscheidingsmuur is gebouwd, want voor die tijd was je ook binnen de Groene Lijn op weg naar school je leven niet zeker.
Tenslotte ben ik gewoon touché door de wrange waarheid dat Toen half mei twee Palestijnse tieners uit Ramallah zonder enige reden door het Israëlische leger werden doodgeschoten, er niemand was die zijn verontwaardiging uitte. Ook bij het tonen van je verontwaardiging kun je niet precies genoeg zijn.
