Het mondiale crisisbeheersings-systeem zoals we dat de afgelopen decennia hebben gekend, lijkt op dit moment niet goed meer te werken. Want als dat wel zo was, dan zouden er al veel eerder werkbare afspraken zijn geweest met Rusland, al dan niet via bemiddeling van de OVSE of de VN, om de ramp met de MH17 op een fatsoenlijke manier af te handelen.
En dan zou de Israëlische militaire actie door gezamenlijke druk van Amerika en daarvoor geschikte Arabische onderhandelaars eerder tot stoppen gedwongen zijn. 'Incidenten', zoals granaten op de school in Jabalia of de dood van de vier voetballende kinderen op het strand van Gaza, zouden onder het wereldregime zoals we dat tot nu toe kenden, daarvoor voldoende reden geweest zijn.
Maar dat systeem functioneert kennelijk nog maar gebrekkig, en dat is een enge conclusie. Want hoe dan ook, te midden van vaak forse spanningen, speelde men het tot op grote hoogte klaar om met elkaar in gesprek te blijven en diplomatieke resultaten te boeken.
Voor wat betreft de Gaza-oorlog lijkt het zand in de diplomatieke raderen op het eerste gezicht en op de korte termijn in het voordeel van Israël te zijn. Evidente militaire missers, die veel burgerslachtoffers maken, zijn geen show-stoppers meer. En Israël kan mogelijk zijn gestelde doelen realiseren, zodanig dat het over een paar jaar niet weer in dezelfde situatie zit en een offensief moet beginnen.
Maar vanuit een breder perspectief bezien kan het ook voor Israël bepaald geen wenkend vooruitzicht zijn wanneer het Midden-Oosten verder destabiliseert en in brand komt te staan. Wat je mag hopen is dat een Israël, dat zich aan zijn directe grenzen wat veiliger voelt, het verstand opbrengt om zich te gedragen. Namelijk als een machtige, maar dus ook verantwoordelijke speler die zijn gewicht mede inzet voor nieuwe stabiliteit in de regio.
