Terwijl we ons uitputten in excuses over ons verleden als slavenhouders (tot 150 jaar geleden) en als kolonialen (tot 75 jaar geleden) zijn we druk bezig om nieuw onrecht te creëren om onze bevoorrechte positie in de wereld veilig te stellen.

Miljarden aan Europees geld moeten ervoor gaan zorgen dat onder meer Tunesië, misschien ook Libië en Marokko migranten naar Europa gaan tegenhouden. Op hún manier wel te verstaan, dat wil zeggen door hardhandige pull backs, het afnemen van boordmotoren en het verhinderen van reddingshulp. Dat kunnen we natuurlijk eigenlijk niet toestaan, met onze hoge humanitaire standaarden, maar het is wel effectief. Excuses maken we wel over honderd jaar.

Dit is uiteraard niks anders dan puur neokolonialisme en Europees egoïsme, en dat voelt niet goed. Tegelijkertijd ben ik niet van de lijn Leo Lucassen. Deze hoogleraar arbeids- en migratiegeschiedenis aan de universiteit Leiden verkondigt al jaren dat je immigranten niks in de weg moet leggen. Laat iedereen gewoon komen die hier naar toe wil, niks mis mee. Zo is het altijd gegaan, en we hebben ze ook nog eens hard nodig.

Ik geloof ik er niks van, althans niet dat grote aantallen immigranten geen grote gevolgen zouden hebben. Hoe ingrijpend de gevolgen kunnen zijn meen ik nu in Israël te zien. Israël heeft in de loop van de jaren grote aantallen Joden vanuit de hele wereld opgenomen. Op grond van de Wet op de terugkeer praktiseert Israël de absolute ruimhartigheid die Lucassen propageert. Alleen voor Joden weliswaar, maar dan ook onbeperkt. Of ze nu uit het democratische Westen komen, of uit landen zonder democratische traditie zoals het communistische en huidige Rusland (naar schatting een miljoen of meer) of uit het Arabische Midden-Oosten en Noord-Afrika (900.000): ze zijn welkom.

Het wordt steeds duidelijker dat die grote aantallen immigranten uit autocratisch geregeerde landen in Israël destabiliserend werken. Op dit moment dreigt zelfs het gevaar dat Israël als democratische staat ten onder gaat, mede als gevolg van het stemgedrag van voormalige Russen, Irakezen en Marokkanen. Zij vormen de electorale basis van partijen zoals Yisrael Beitenu en Shas, die geen boodschap hebben aan de rechtsstaat en nu wél regeringsmacht hebben.

Zoiets zou bij massale immigratie in Europa ook hier kunnen gebeuren. Daarom is, wat mij betreft, de EU daar terecht voorzichtig mee.