Omdat Meital, de dochter van vrienden, 21 jaar werd, moest er een cadeautje komen. Dit is meestal de taak van mijn vrouw, die vindt dat ik dat absoluut niet kan. Dit baseert zij op vermeende ervaring. Aangezien ik niet bepaald dol ben op winkelen (netjes uitgedrukt), heb ik hier nooit een probleem van gemaakt. Helaas ging dat deze keer niet op. Meital is praktisch bij ons thuis opgegroeid en dus werd er besloten dat we samen naar het winkelcentrum zouden gaan om voor haar iets uit te zoeken. Zelfs alle kinderen gingen mee. Wellicht dat het beloofde etentje nadien hierbij ook een rol speelde, maar wijs als ik ben, zei ik hier niets over.
De eerste winkel die wij inliepen, was onze favoriete cadeauwinkel. De eigenaar, Eddie, kent vooral de vrouwen, die regelmatig bij hem kopen. “Nee maar!” riep Eddie uit toen we samen binnenkwamen. “De hele misjpoche! Een Hollander in mijn winkel, zonder dat het uitverkoop is!” Ik keek hem aan. “Als je zo doorgaat, heb je geen enkele Hollander meer in je winkel.” Eddie lachte. Gevijven begonnen we onze zoektocht. Ik zag een leuk bijouteriedoosje en hield het op naar mijn vrouw, die alleen maar diep zuchtte. Even later zag ik een leuk lampje dat ik aan onze oudste liet zien, die met haar ogen draaide. Toen ik een mooie prullenbak zag en die aan onze jongste dochter liet zien, zei deze: “Meneer, ik ken u niet,” en draaide zich om. Ik zocht mijn heil bij mijn zoon, die naar miniatuur Harley’s keek. “Als ze zoiets niet wil, houden wij het zelf,” zei de sjnokkel en knipoogde naar me. “Abba, kom eens kijken,” riep onze oudste. Alle drie keken ze naar een spiegel. “Een spiegel...” zei ik. “Is hij niet knap?” vroeg mijn levenspartner aan onze kinderen. “Hij zag meteen wat het was!” Ik haalde mijn schouders op en keek naar mijn naamdrager, die intussen posters van schaars geklede dames bekeek.
Mijn echtgenote dirigeerde ons vervolgens allemaal naar de winkel van Esti, een vriendin van haar. In deze lingeriewinkel, waar ik zonder succes aanvankelijk probeerde buiten te wachten, vonden de deskundigen ook niet wat ze zochten. Snel waren we weer terug bij Eddie. Met verbazing zag ik dat ze in een mum van tijd allemaal bij de kassa stonden. Met een bijouteriedoosje, een lamp en een prullenbak. “Dat had ik jullie voorgesteld!” riep ik verontwaardigd. “Ja, maar wat jij liet zien zag er niet uit,” zei mijn liefste. Ik keek de winkel rond en zag dat alle lampen, bijouteriedoosjes en prullenbakken er vrijwel identiek uitzagen. Ik hield echter wijselijk mijn mond. Ik mag dan misschien geen smaak hebben, gosje heb ik nog wel.
©Simon Soesan
