Onlangs mocht ik, als vertegenwoordiger van mijn land, deelnemen aan een forum over het Midden-Oosten. Er hadden negen mensen zitting in dit panel: drie Duitsers, die anti-Israël waren, vier Palestijnen, één vluchteling/immigrant uit Syrië en ik. Er was mij verteld dat ook andere ‘Joden’ waren uitgenodigd, maar die hadden afgezegd. Ik vroeg naar de namen van deze afzeggers, maar die kon men niet noemen. Altijd in voor een geintje, besloot ik toch deel te nemen. De ‘discussie’ begon met een inleiding, waarin werd verteld over concentratiekampen in Israël, waar Palestijnen worden vermoord. Toen ik wilde weten waar die kampen waren, had men daar geen antwoord op. Toen ik opmerkte dat het een beetje vreemd was om zoiets te beweren zonder enig bewijs, werd dat afgewimpeld als typisch Joodse propaganda.
De Syrische vluchteling mocht zijn verhaal vertellen. Ik gooide een balletje op en vroeg waar hij precies vandaan kwam in Syrië. Hij vond dat een rare vraag. De discussieleider vroeg mij echter waarom ik dat vroeg en ik blufte met “zijn accent klinkt niet Syrisch”, waarop de ‘vluchteling’ plotseling toegaf Marrokkaan te zijn en dat hij meedeed als vertegenwoordiger van Syrische vluchtelingen.
De drie Duitsers vertelden over hun bezoek aan Gaza. Zij beschreven hun reis in chronologische volgorde. Aangezien ik Gaza vrij goed ken, merkte ik op dat je niet in tien minuten van Bet Lahya naar Rafah kunt reizen, omdat het ene kamp (in feite dorp) aan de noordgrens ligt en de andere aan het puntje van de zuidgrens. De discussieleider controleerde dit snel op een tablet en moest me helaas gelijk geven. Toen ik vroeg of de Coca-Colafabriek in Gaza nog steeds produceerde, werd er verteld dat de Joden die fabriek hadden platgebombardeerd dus dat dat niet meer mogelijk was. Ik vroeg de discussieleider fijntjes dit ook even te controleren, waarop hij moest toegeven dat er nooit een Coca-Colafabriek in Gaza was geweest, die dus ook niet gebombardeerd kon zijn. De drie Duitsers moesten nu wel toegeven dat ze eigenlijk nog niet naar Gaza geweest waren, maar hun bezoek nog steeds aan het plannen waren. Maar ze waren zeker van plan om te gaan…! Ik vroeg hun waar ze gingen overnachten. In Tel Aviv, was het antwoord. Want Gaza zou te gevaarlijk zijn. Vanwege de Joden uiteraard.
Zo verliep de hele avond. Er werden ‘feiten’ gebracht onder groot applaus van het publiek, die ik vervolgens als bewezen onwaarheid kon wegzetten, vaak onder luid boegeroep van de geachte aanwezigen.
Eindelijk werd mij een vraag gesteld. Of Israël inderdaad atoomwapens bezit. Een van de Palestijnen in het forum haakte daar snel op in en vertelde het publiek opgewonden dat Iran zeker atoomraketten heeft en dat deze in zeven minuten Israël kunnen vernietigen. Groot applaus. In Duitsland. Toen werd het stil en mocht ik antwoorden.
Ik zei alleen maar: “Ik heb geen idee of we zulke wapens hebben, maar ik denk graag dat we één raket hebben die Mekka in 2 minuten en 37 seconden kan bereiken. Meer hebben we toch niet nodig?”
Het bleef doodstil in de zaal.
Ik ben er niet van overtuigd of ik een volgende keer weer zal worden uitgenodigd …
Bewerkt en geredigeerd door Hendrien Kloots
© Caun & van Beem
