Net terwijl een stel idioten Nederland overtuigden dat wij een apartheidsstaat hebben, gingen wij, Israëliërs, allemaal naar de stembus. Wij, Israëliërs is inclusief onze Arabische inwoners en ook, als unicum in het Midden-Oosten, de Arabische vrouwen. Niet dat dat de media in Nederland opviel. Welnee, wat ze zochten was heisa.
De avond voor de verkiezingen zat Dries van Agt uit zijn nek te kletsen over onze veiligheidsmuur en maakte een salade van internationaal recht en politiek. Bij P&W werden alle praatjes als waarheid verkocht want och, dat Israël, superrechts en het maakt het leven van alle Arabieren zuur.
Israël heeft gestemd. Deze keer ging het niet om links of rechts, het ging niet om religieus of seculier. Het ging niet eens om Likoed of Arbeidspartij. De bijzonder hoge opkomst (circa 70% heeft zijn stemrecht gebruikt) gaf al een indicatie dat we meer dan genoeg hebben van de huidige corrupte graaipolitiek. Daar willen we vanaf. We werden wakker met een exacte balans tussen wat men rechts en links noemt: 60 zetels voor links, 60 zetels voor rechts. Maar dat is goedkoop populisme voor media-amateurs. Wat het in feite inhoudt, is dat we geen premier hebben op dit moment. Dat heeft Bibi aan zichzelf te danken, toen hij de verkiezingsuitslag van 2009 niet accepteerde. Kadima had 29 zetels, Likoed 27, maar hij kwam met een nieuw begrip, ‘het rechtse blok’, en beweerde dat zijn blok het grootste was. Hoewel Kadima centrum-rechts is, ging hij in zee met de Arbeidspartij en presenteerde zijn ‘rechtse’ blok.
Dus nu gaan we verder met blokken, net als in Rubik’s kubus. Misschien dat Bibi premier wordt, maar misschien dat Lapid het wordt. Alles is mogelijk in onze democratie.
Enkele jaren terug begon ik, samen met een vriend een pagina op Facebook. ‘Yair Lapid for Prime Minister’ noemden we de pagina. We wilden zien wat er zou gebeuren als we een tv-presentator/journalist als premier zouden voorstellen. Slechts honderd mensen sloten zich bij de pagina aan, maar we haalden de krant met ons ‘gekke idee’. Ook Lapid zelf nam contact op en zei ons dat hij zulke plannen niet had. Wij gingen door en de rest, zoals men zegt, is geschiedenis. Het ging ons om nieuw bloed. Het ging ons er om het recyclen van verliezende en slechte politici te stoppen. Bij ons zijn ze allemaal net Heintje Davids: ze kunnen geen afscheid nemen.
Maar deze keer is het anders. Veel nieuwe gezichten, veel nieuwe kansen in ons nieuwe parlement. Ik kan u niet zeggen wat de uitkomst gaat worden: misschien Bibi, misschien iemand anders – het maakt niet veel uit. Want de tijden zijn aan het veranderen, net als in het beroemde lied van Bob Dylan, dat overigens geboycot moet worden in Nederland, want Robert Zimmerman is Joods en heeft in een kibboets gewoond.
We leren het heus nog wel om ons eigen landje te leiden. We zijn slechts 65 jaar onafhankelijk en leren steeds beter te kiezen. Salonzionisten zullen praten over Bennet, de grote verrassing die van twee gerecycelde partijen een wolf in schaapskleding maakte en zo wat stemmen kreeg, maar in feite niemand verraste. De Nederlandse media zullen met ongenoegen noteren dat Netanyahoe waarschijnlijk premier blijft, zonder op te merken dat Likoed en Israel Beteinoe in 2009 samen 45 zetels hadden en nu, nadat ze samen naar de verkiezingen gingen, amper 31 zetels samen hebben. Dat heet dan winnen. Dat heet dan dat wij allemaal rechts kiezen.
Maar het belangrijkste woord in mijn relaas en alle verslagen over wat zich in Israël heeft afgespeeld, is het woord ‘kiezen’. Wij zijn trots op onze democratie en persoonlijk ben ik apetrots dat we zoveel nieuwe gezichten hebben gekozen. Of ik het nu eens ben of niet eens ben met diverse partijen, is onbelangrijk. We hebben gekozen, onze stemmen uitgebracht, en het is me een kleurrijke puzzel geworden. Kleurrijk omdat we, typisch voor ons, zoveel meningen hebben. Maar allemaal hebben we één liefde: Israël. En vanwege deze liefde is elke uitslag een bewijs dat wij, het Joodse volk, nog steeds leven.
Na de verkiezingen zijn er 42 dagen om een coalitie te formeren. Hoe dat gaat, óf dat gaat, komen we allemaal nog wel te weten. Duidelijk is dat het tijdperk van Netanyahoe voorbij is. Misschien dat hij nog een tijdje premier is, maar het is voorbij. Geen gegraai, geen dienstweigering, geen 80% van ons belastinggeld meer naar 20% van onze bevolking sluizen. Geen arme sjoa-overlevenden, geen praatjes over gebrek aan geld om zieken medicijnen te geven. En geen chantage van paganisten die zich rabbijn noemen. Dat, beste lezer, is de ware uitkomst van deze verkiezingen. Niet dat het allemaal vlekkeloos zal verlopen. Maar de ommekeer is gemaakt. Weer ruiken we vrede in de lucht, weer hopen we op betere tijden. Naïef? Dromer? Wat is een mens zonder dromen? Met of zonder Bibi, Lapid, Bennett, Yachimovitch of Livni – het maakt niets uit. Wij redden ons en corrigeren de fouten.
Moshe Ya’alon, voormalig opperbevelhebber en nu minister, werd gisteren een vraag gesteld: Wat zouden Nasrallah en Ahmadinejad nu wel denken van deze uitslag? Zijn droge antwoord was: die twee vragen zich af wie Bennett is. Ik werd gisteren door de Duitse radio gevraagd wat Netanyahoe is nu, na deze verkiezingen. Mijn antwoord was: de pineut.
Maar neemt u mijn woorden niet als opinie. Veel beter is het bij P&W te kijken hoe onbenulligen, die niets van ons leven in Israël afweten of begrijpen, ook deze uitslag zullen bekritiseren. Maar het leuke er van is dat het ons niets uitmaakt. Wij hebben gekozen. En over een paar jaar kiezen we weer.
© Simon Soesan
