Na dertig maanden rondreizen in Duitsland, waarvan veel via snelwegen, geloof ik het recht te hebben u te rapporteren hoe het er nu eigenlijk voor staat in Duitsland, met de beroemde Autobahn bijvoorbeeld.
We zijn allemaal opgegroeid met het idee dat je op de Autobahn lekker hard kunt rijden. Onbegrensd, werd ons verteld. Anno 2014 is dat niet meer zo. Uw buren vinden namelijk het repareren van hun snelwegen erg belangrijk. Ten eerste omdat het werk oplevert. Ten tweede omdat er geld in zit. En tsja, dat die lastige automobilisten ook nog wat willen, is wel vervelend voor de overheid. Een wegreparatie speelt zich voornamelijk af, per reparatie, op een traject van tussen de 100 en 500 meter. Het kan zijn dat de totale reparatie kilometers lang is en daarom heeft men in Duitsland de gewoonte om van te voren over een traject van tussen de vier en vijftien (!) kilometer zeker één baan van een snelweg af te zetten, dan kunnen de arbeiders heerlijk hun gang gaan en hoeven ze dit niet dagelijks te doen. En dat gebeurt niet alleen hier of daar. Tussen Frankfurt en Keulen bijvoorbeeld, een traject van ongeveer 160 kilometer, gebeurt dit negen maal. Waardoor de rit tussen deze twee steden in plaats van zo’n 75 minuten tot wel twee / twee-en-een-half uur kan uitlopen.
Buiten dat om hebben lokale politici de snelwegen op hun verkiezingsbelofte gezet, waardoor men, tijdens het onbeperkt snel rijden, opeens gemaand kan worden om gedurende één of drie kilometer 80 of 100 te rijden, vanwege de geluidsoverlast voor één of ander gehucht dat aan de snelweg ligt. De Duitse manier van repareren richt zich op de werkomgeving van de arbeiders, niet op de kwaliteit van het rijgenot en zeker niet op het besparen van reistijd voor de chauffeurs. En dan hebben we de vrachtwagens … We zullen de Duitse overheid niet verantwoordelijk stellen voor het feit dat de meeste ongelukken in Duitsland met vrachtwagens te maken hebben, met chauffeurs uit Oost-Europa of de Balkan, die vaak moe, dronken of stoned achter het stuur zitten. Ook gaan we het niet hebben over het feit dat bij alle benzinestations en openbare toiletten juist de chauffeurs uit Oost-Europa en de Balkan weigeren om van het toilet gebruik te maken en hun behoeftes op en nabij het parkeerterrein doen. Nee, het vrachtverkeer hier is er vooral om bekend dat deze chauffeurs, waar het maar mogelijk is, graag inhalen. Maar aangezien ze collega's inhalen die 100 rijden terwijl zij zelf 102 rijden, kan de snelle automobilist tergend lang wachten tot de inhaalmanoeuvre is beëindigd.
Maar niet alleen op de weg is Duitsland een onmogelijkheid geworden. Ook de trein is een lachertje. De Deutsche Bahn is een overheidsorganisatie en de employees hebben allang duidelijk gemaakt dat het comfort van de reiziger echt wel het laatste is waar ze mee bezig zijn: dagelijks zijn er circa tachtig vertragingen en niemand die er iets over zegt. De trein biedt ook WiFi. Helaas werkt dat slecht of helemaal niet. “Dan gebruik ik gewoon mijn eigen net,” zult u zeggen. Maar dataverbindingen in Duitsland zijn op een niveau van de jaren ‘80 van de vorige eeuw. De zogenaamde ‘continuity’, het verzorgen van doorgaand internet en dataverbindingen, ook als men reist, bestaat niet in Duitsland. U loopt een station binnen en weg is uw verbinding. Geen WAZE, geen Google Maps terwijl u reist, want er is onderweg geen internet. Tenzij u stopt. Maar dan moet u wel de mazzel hebben dat die plek ‘overkoepeld’ wordt door internet.
Mocht u beslissen om in de metro, de U-Bahn, te reizen, dan kunt u telefoneren, laat staan internetten, wel vergeten, daar de verbinding om de haverklap weg valt.
Duitsland wil een tol. Waarvoor is geheel onduidelijk want alle acties van de Duitse overheid bewijzen dat het comfort van de weggebruiker en de reiziger voor hen een (Duitse) worst zal zijn.
De keuze is aan u.
© Simon Soesan
