Bij forumdiscussies, op sociale media en tijdens diverse Joodse/Israëlische evenementen waar ik aan deelneem, krijg ik altijd veel vragen over de vele politieke corruptieschandalen in Israël. Wat ik daarvan vind.
Onze premier is een kleurrijk figuur. Hij heeft gediend als officier in de meest illustere commando-eenheid van ons land, en werd beroemd toen hij samen met kameraden, onder wie Ehoed Barak, op 8 mei 1972 met succes een gekaapt vliegtuig van Sabena bestormde. Na een uiterst korte en niet al te denderend verlopen zakelijke carrière als marketing directeur bij Rim Industries, een Israëlisch meubelbedrijf, werd hij benoemd als tot dan toe jongste ambassadeur bij de Verenigde Naties, waar hij zijn werk met veel ambitie uitvoerde. Ook heeft hij in die baan bijgedragen tot het ontmaskeren en vervolgens uit de VN verwijderen van de toenmalige secretaris-generaal van de VN, Kurt Waldheim, door diens SS-verleden te helpen bewijzen.
Maar onze premier heeft ook zijn merkwaardige kanten. Zo beweerde hij in een interview zich nog goed de Engelse soldaten te kunnen herinneren, die “zijn leven onmogelijk maakten” tijdens het Britse mandaat. De Britten verlieten Israël in mei 1948 en Netanjahoe werd op 21 oktober 1949 geboren … Vele andere ongeloofwaardige uitspraken worden aan hem toegeschreven, waarop in het algemeen gelaten wordt gereageerd: “Wat kan je anders verwachten van een politicus …?”
Al jaren doen er regelmatig geruchten de ronde over zijn vrouw Sara. Zij zou gewelddadig en manipulatief zijn, veel schreeuwen, en wellicht zelfs echt gestoord zijn. Ook zijn er geruchten over belachelijk grote cadeaus die de familie Netanjahoe zou hebben aangenomen. De afgelopen twee jaar zijn daar ook berichten over corruptie bij gekomen. Hij zou een hele dikke (en lucratieve) vinger in de pap hebben gehad bij het aanschaffen van onderzeeboten en hij zou prominente zakenlieden illegale ‘dealtjes’ hebben voorgesteld. Toen hij twee jaar geleden een nieuwe landelijke hoofdcommissaris van politie aanstelde, was iedereen ervan overtuigd dat deze onder één hoedje met de premier zou spelen. De man is religieus, woont in de bezette gebieden, is een fervent aanhanger van het ultrarechtse politieke kamp en werd door Netanjahoe overgehaald zijn schitterende carrière bij de binnenlandse geheime dienst op te geven om de politie te gaan leiden.
Toen deze man vervolgens liet blijken niet door Netanjahoe, maar door de wet te worden geleid, begon het interessant te worden. Vanaf dat moment beweerde de premier plotseling dat de hoofdcommissaris een linkse activist was die de regering probeerde onderuit te halen. Toen zijn achterban dit accepteerde, ging Netanjahoe verder. Alle politie-onderzoeken tegen hem waren niet tegen hem persoonlijk gericht, maar tegen De Staat Israël en iedereen die mee deed aan deze onderzoeken was in feite een verrader. Net als in 1994, toen Netanjahoe op een balkon aan het Zionplein in Jeruzalem een doorgeslagen menigte grijnzend toewuifde, terwijl deze menigte “Dood aan Rabin” schreeuwde. Hij kon zich hier later niets van herinneren.
En nu is er een aanbeveling van de politie om Netanjahoe terecht te laten staan wegens corruptie. En weer beweert onze premier dat het niet om hem, maar om het hele land gaat. En daar ben ik het, op mijn manier, mee eens.
Het gaat om ons land, waar rechtsorde en wetshandhaving nog steeds centraal staan, zonder aanzien des persoons. Voor de wet is iedereen gelijk. Of je nu een potloodventer van een president bent, of als opperrabbijn zwart geld verstopt in uitgeholde religieuze boeken, of een corrupte politicus bent, je komt voor de rechter en als je schuldig wordt bevonden, krijg je daar straf voor. In andere landen krijgen corrupte politici een talkshow of een mooie baan. Bij ons, indien schuldig, draai je de bak in. Simpel maar rechtvaardig.
Tevje, de melkman uit de musical, zei al dat arm zijn geen schande is, maar het is ook geen grote eer. Een corrupte premier – en hij is helaas niet de eerste – is geen grote schande voor het land, maar het is ook echt niet eervol.
Als Israëli voel ik mij gesteund in mijn geloof in onze wetten en de toepassing daarvan en in onze rechtspraak.
Bewerkt en geredigeerd door Hendrien Kloots
© Caun & van Beem
