Hij is nu drie jaar oud, onze oudste kleinzoon. Lief kereltje, ik vreet hem op. Drie maanden na zijn geboorte was hij al met me in het zwembad, waardoor hij nu zonder vrees het water in springt en spartelt terwijl hij lacht. We zijn goede vrienden geworden, mijn kleine man en ik.
Als hij bij ons logeert komt hij ´s ochtends vroeg bij me in bed, zegt ‘Mickey’ en dan kijken we naar wat cartoons op de iPad. Ik ken geen rijker gevoel. De laatste maanden gaat het praten beter. Hij weet dat niet alles eruit komt zoals het moet, maar hij heeft er lol in en neemt ons graag in de maling. Zijn oma, ook bekend als de liefste vrouw in de wereld, kreeg in de gaten dat hij graag naar beesten keek. Erg veel dinosaurussen. En olifanten. En mammoeten.
Dus gaat opa met hem zitten en samen kijken we in een boek met plaatjes van deze beesten. En iedere keer als mijn vinger een beestje aanwijst, vraag ik hem wat het is. ‘Nosauer’ kunt u raden. ‘Olifant’ komt er keurig uit. En de mammoet heet ‘Apoetaah’ ...
Direct toen ik dat hoorde, was ik weg van het woord. Nog een mammoet. “Apoetaah”, en nog een en nog een: “Apoetaah!” Trots wees hij met zijn kleine knuistje naar het plaatje met het harige dier. En dan door naar de olifant. Tien keer liet ik hem de mammoet zien. Twintig keer. We kregen beiden geen genoeg van “Apoetaah”.
Toen zijn oma kwam kijken wat er aan de hand was, vertelde ik haar trots wat we vandaag geleerd hadden. Een olifant, een ‘Nosauer’ en toen wees ik op de mammoet. Hij keek me gemeen aan en zei “olifant”. Ik liet hem een plaatje van een olifant zien: “olifant” was het antwoord. Weer een mammoet. “Olifant”. Mijn vrouw keek me meewarig aan. “Kun je niet eens je kleinzoon leren wat het verschil is?” vroeg ze spottend. Ik keek mijn nakomeling aan. Wees op de mammoet. “Olifant”. Wees op de olifant. “Olifant”. Wees op de mammoet. “Olifant”. Zijn oma gaf hem een zoen en liep hoofdschuddend weg.
Weer wees ik op de mammoet. “Apoetaah!” was het schreeuwende antwoord. Hij keek me lachend aan. Ik riep zijn oma, die vroeg wat er aan de hand was.
“Olifant”, zei de kleine duivel en wees op de mammoet.
© Simon Soesan
