Onze oudste woont met man en inmiddels drie kinderen in een leuk appartement in Haifa, niet ver van ons huis. Hun appartement bevindt zich op de zevende verdieping. Hun middelste zoon, tweeënhalf jaar oud, is een olijke boef, die graag grappen maakt. Samen met zijn oudere broer van vijf heeft hij maling aan ieder verbod dat wie dan ook hem probeert op te leggen. In die gevallen dat iemand, meestal een van zijn ouders, de euvele moed heeft dat toch te proberen, kijkt hij de verbieder schalks aan om vervolgens precies dat te doen wat hem zojuist verboden is. Uiteraard heeft dat zijn grenzen, maar toch blijft het een genot om dit van een afstand te bekijken.
Van deze opa weet hij al dat hij ook ín is voor een geintje. Bovendien ‘goochel’ ik graag voor hem. Ik laat dingen op mysterieuze wijze verdwijnen, die dan op onverklaarbare wijze uit zijn oor terugkomen. Onlangs, tijdens een bezoek, deed hij mij een heel lief voorstel. Hij vroeg mij of ik misschien zijn speen wilde gebruiken. Nadat ik zijn genereuze aanbod had afgeslagen, bracht het me wel op een idee. Ik zou zijn speen laten verdwijnen! Dat vond het kereltje interessant en in goed vertrouwen werd mij de speen overhandigd. Zoals gezegd woont de familie op de zevende verdieping en dus zijn alle ramen voorzien van witte tralies; ook de slimste deugniet loopt geen gevaar bij een open raam.
Ik nam de speen in mijn hand, deed mijn hand dicht en riep luid: “Abacadabra, dag speen!” en deed alsof ik de speen vanuit mijn zitplaats op de bank tussen de tralies door naar buiten gooide. Het jochie keek me ontgoocheld aan en keek naar het raam. En weer naar mij. En weer naar het raam. En weer naar mij. En net voordat hij in huilen zou uitbarsten riep ik: “Abacadabra! Speen kom terug!” en maakte een brede beweging met mijn arm, terwijl ik de speen in de lucht gooide en opving. De dreumes keek me verrukt aan en tevreden glimlachend controleerde hij of het inderdaad zijn geliefde speen was. “Od pa’am” (nog een keer) was zijn verzoek. Weer sprak ik de toverformule uit en weer verdween de speen. Mijn kleinzoon keek me vertwijfeld aan. Keek naar het raam. En weer naar mij. Snel sprak ik de tweede spreuk uit en liet de speen in mijn hand zien. Zijn oudere broertje kwam belangstellend naast hem staan om de truc van dichterbij te bekijken.
“Od pa’am!” werd nu door beiden geëist. Nogmaals herhaalde ik mijn truc. En weer keken beiden naar het raam en weer naar mij. Toen de speen weer terug was ‘getoverd’ vroeg de kleine man om zijn speen. Nadat ik hem die gegeven had, liep hij naar het raam, schreeuwde “Bardabra, dag speen!” en gooide de speen uit het raam … Toen keek hij me vol verwachting aan.
Ik probeerde hem uit te leggen dat de truc alleen bij saba werkt. Ik probeerde hem een andere speen te geven. Ik probeerde hem tot bedaren te brengen. Niets hielp. Ook zijn oma, die bijkans in een appelflauwte lag van het lachen, was niet echt behulpzaam. Toen ik hem probeerde uit te leggen dat we op de zevende verdieping waren en er beneden veel bosjes zijn, hielp dat evenmin. Er was zelfs geen begrip voor het feit dat het erg regende. Geen begrip. Geen genade. Van niemand.
Dus mocht opa naar beneden, de straat op, de regen in, tussen en onder de bosjes op zoek naar de speen. Die uiteraard niet lag waar ik mocht verwachten dat hij zou liggen. Na drie kwartier zoeken en veel, heel veel regen, vond ik gelukkig de speen en kon ik weer naar boven. Zodra ik naar binnen liep en de speen liet zien, klaarde zijn ponempje op. “Saba!!!” was wat hij riep. Ik maakte de speen snel schoon en gaf hem aan de peuter. Zijn omhelzing en kus maakten alles goed …
Na intensief overleg met zijn oma is deze truc toch maar uit het repertoire gehaald.
Simon Soesan
Bewerkt en geredigeerd door Hendrien Kloots
© Caun & Van Beem
