Ik weet het, in Nederland is het winter en koud. Bij ons is de winter echt heel anders. Zodra het kwik in Israël onder de twintig graden Celsius zakt, zijn wij helemaal into de winter. Eens in de zoveel jaren sneeuwt het zelfs in ons landje. Wanneer dat gebeurt, heeft dat ongekende gevolgen … Iedereen raakt op tilt en spoedt zich naar de besneeuwde gebieden, als ware het een bedevaartsoord … Regen is ook zo’n voorbeeld. De jaarlijkse hoeveelheid regen in ons land valt vaak in drie dagen tijd. De sociale media worden dan op hun beurt overspoeld met grote hoeveelheden foto’s en video’s van ondergelopen straten en huizen. Kort samengevat: de winter is bij ons vrij vlot weer voorbij.
Afgelopen week was het Poerim en waren onze vijf boefjes vrij van school. Dus besloten ‘wij’ dat we het hele spul één dag voor onszelf zouden hebben. Concreet betekent dit dat mijn eega het plan bedenkt en ik simpelweg de orders opvolg … Omdat het weer mild was – 23 graden, onbewolkt en stralende zon – besloten we met hen naar het strand te gaan. Daar aangekomen waren alle vijf de heren erg opgewonden en begonnen we met het graven van de traditionele kuil. Dicht bij de zee en doorscheppen tot je op water stuit. Daar alle vijf de kleinzoons goed, maar zeker niet gek zijn, waren ze er na twintig minuten al klaar mee en was hun saba de enige die nog als een bezetene, onder hun meewarige blikken, aan het graven was. Tot het tijd werd voor een nieuwe uitdaging.
Zoals bekend wonen wij in het Heilige Land, waar nog steeds op vrijwel dagelijkse basis wonderen geschieden. Je moet er alleen wel oog voor hebben. Op het moment dat ik om me heen keek naar een nieuwe uitdaging, kwam er, als ware het een wonder, een tractor van de gemeente het strand op rijden, die verdacht veel op een bulldozer leek. Dus eerst maar eens met zijn allen kijken hoe dat ding werkt en wat het kan. Totdat hun, nagenoeg geniale saba een ingeving kreeg. Ik zwaaide naar de tractorbestuurder en gebaarde dat ik hem iets wilde vragen. Enkele minuten later begon de tractor zand op te hopen en na een kwartiertje ontstond er een berg zand van zo’n drie meter hoog. Onze jonge boeven keken me vragend aan, maar toen ik de berg oprende, was het hun duidelijk en renden ze me achterna. We lieten ons naar beneden rollen, koppeltje duikelen, rennen en hadden allemaal reuze lol. Hun savta keek bezorgd van beneden naar ons en bleef instructies naar mij roepen, die ik helaas niet kon horen. Andere kinderen kwamen er nu ook bij. Na ruim een uur deelde ik ze mee dat ze moe waren. Hoewel ze dat niet waren, beschouwde ik het als mijn grootvaderlijk recht dat wel zo te bepalen, gebaseerd op mijn eigen uitputting …
Hoe we ons van het laagje zand dat aan ons plakte ontdeden? Gewoon even de zee in. Hoewel nog niet op zomertemperatuur, was het toch best te doen. Vond ik … Weer een uurtje later, na een snelle – warme! – douche en een pizza, lagen ze alle vijf in onze woonkamer op de vloer voor de tv. Terwijl ik naarstig naar een programma zocht dat ze leuk zouden vinden, hoorde ik een zacht “psst” van mijn levenspartner die naar de kleinkinderen wees. Alle vijf waren ze diep onder zeil.
Vrienden en familie uit Nederland stuurden mij die middag foto’s van de kou en sneeuw in Nederland. Uiteraard kregen ze allemaal een foto terug. Van ons op het strand.
Bewerkt en geredigeerd door Hendrien Kloots
© Caun & van Beem
