Voor mij hoeft het absoluut niet. Zoals ik al vaker heb vermeld: er zijn dingen waar ik verstand van heb, en er zijn dingen waar ik totaal niets van begrijp. Het kopen en de lucht in schieten van vuurwerk behoren voor mij tot de laatste categorie. Maar ik maak er geen probleem van. Ik ben namelijk erg ruimdenkend in die dingen en zal daarom niet proberen om iets meer dan tachtig miljoen Duitsers te veranderen. Gedurende de periode dat ik naar Duitsland uitgezonden ben, heb ik inmiddels ontdekt dat vuurwerk hier een echte volkstraditie is. Bij supermarkten en kruideniers liggen in december volledige vuurwerkpakketten voor de doe-het-zelvers, van simpele sterretjes tot intercontinentale raketten aan toe, broederlijk tussen de Bratwurst en het toiletpapier.

Frankfurt organiseert als stad tweemaal per jaar een vuurwerkshow. Eenmaal eind augustus, aan het einde van de zomervakantie, en eenmaal in oktober om de Wiederanschluss (wat een woord …), de hereniging van Oost en West-Duitsland, te vieren. Met oud-en-nieuw is het een privé-aangelegenheid voor de handige (en minder handige) doe-het-zelvers. Elk jaar dat ik hier ben, loop ik rond middernacht naar de brug over de Main, waar honderden vuurwerkdeskundigen hun kunsten vertonen. Niet alleen deskundig op het gebied van het afsteken van vuurwerk, maar ook op het gebied van het innemen van ongelooflijke hoeveelheden alcohol en wat vastere substanties die als voedsel zouden kunnen worden gezien, ware het niet dat deze er meestal ook weer snel, in slechts licht gewijzigde vorm, aan de bovenzijde weer uitkomen. Door de combinatie van een en ander, zijn de taferelen onbeschrijflijk.

Ieder jaar op 31 december tegen middernacht verandert Frankfurt in een oorlogsgebied. Idioten die amper nog op hun benen kunnen staan na het vlotjes innemen van enkele liters alcohol, proberen vuurpijlen, raketten, gillende keukenmeiden en nog veel meer fraais af te steken, zonder zich ook maar enigszins bewust te zijn van de richting of hoogte waarin die dingen zouden behoren te gaan. Uiteraard vliegen er ook andere projectielen als lege flessen en blikjes in het rond en wordt er links en rechts gezellig gebraakt onder het gekrijs van Gute Rutsch! Ik vraag mij nog steeds af of dit hun versie is van ‘Gelukkig Nieuwjaar’ of een toespeling op de hierboven beschreven korte voedselketen.

Ikzelf sta op de brug en kijk naar de taferelen om mij heen, óp die brug en aan de oevers van de rivier. Ik zie mensen in het water vallen, gewoon vallen of flauwvallen. De menigte schreeuwt en joelt, want die Duitsers weten hoe ze een feestje moeten bouwen! En ik voel mij volkomen displaced. Na twintig minuten loop ik weer snel naar huis, hopend dat ik de weg nog kan vinden, aangezien rook en walm van het vuurwerk een dichte mist vormen die het zicht en het ademen bijna onmogelijk maken.

De volgende morgen zien de straten er uit als na een slagveld. Overal lege en kapotte flessen, wel en niet afgestoken vuurwerk, verpakkingen, etensresten en bergen braaksel … Op 1 januari echter wordt bij de gemeente Frankfurt niet gewerkt, dus mogen we tot 2 januari op de schoonmaakdienst wachten die mag proberen dit alles op te ruimen.

De autochtonen vinden het een prachtfeest en, terug op kantoor, hoor ik de enthousiaste verhalen aan hoe men tot diep in de nacht heeft genoten.

Van wát is mij tot op heden een raadsel.

Simon Soesan

Bewerkt en geredigeerd door Hendrien Kloots

© Caun & Van Beem