Met 20 man zaten we aan tafel deze week, om de bevrijding uit de slavernij in Egypte te vieren. Er waren 21 stoelen, maar daarover later meer.
Behalve ons gezin met aanhang (1 dochter met man en kind, 1 dochter met vriend, moeder en grootouders, 1 zoon zonder vriendin), waren ook Yunis en zijn vrouw met twee van hun kinderen van de partij. Niet dat dat zo bijzonder is: Yunis eet al jaren mee bij ons en wij bij hun. We hebben geen feestdagen of verjaardagen nodig om er een reden voor te hebben. Het Islamitische Suikerfeest doet zeker niet onder voor een Joodse feestdag met kilo´s heerlijk eten.
Voordat de hele bups zou arriveren, dronken mijn levenspartner en ik een kopje koffie. Ze had drie dagen gezwoegd - en het resultaat was fantastisch. Niemand zou hongerig naar huis gaan vanavond. 'Dus wat verschilt deze avond van alle andere Seider-avonden?' was de jaarlijkse vraag die we elkaar ook nu stelden. Het antwoord kwam, uiteraard, in één woord: Yoav! Onze kleinzoon, net twee maanden oud, had zichzelf al een vaste plaats in ons gezinsleven veroverd en we zaten te popelen om hem weer te zien.
Elk jaar stellen we deze vraag, niet alleen omdat het de typische vraag van Pesach is, maar ook omdat we graag even stilstaan om onze zegeningen te tellen.
Een uurtje later was het een drukte van jewelste, met de kinderen en gasten in de voorkamer, want de Seider is bij ons ook Pakjesavond. Er waren kadootjes van en voor iedereen, iets wat we ook al jaren doen. Wat later mochten we aan tafel en werden de Hagadot geopend. Ieder las stukjes voor. Misschien wel het meest frappante was om te zien hoe Yunis de grootouders van de vriend van onze jongste dochter, die voornamelijk Russisch spreken en lezen, iedere keer weer uitlegde waar we nu waren met het voorlezen uit de Hagada. Onze zoon, net op tijd aangekomen van zijn legerbasis, vroeg of hij zijn interpretatie van de Vier Leerlingen mocht voorlezen. Daar dit gedeelte na de Vier Vragen komt (bij u beter bekend als het Ma Nisjtana), wat hij als jongste nog steeds mag leiden, wachtte iedereen rustig af tot hij zijn notities tevoorschijn haalde.
'Een wijs persoon, wat zegt die? Die zegt: waar is Gilad Shalit? Waar is deze soldaat die al 5 jaar gevangen wordt gehouden en waar is onze regering, wier taak het is om ervoor te zorgen dat alle soldaten naar huis komen? En als die zegt: kosjer slachten verboden? Inpakken en wegwezen!'
'Een slecht persoon, wat zegt die? Die zegt: waarom ik? Waarom moet ik ervoor zorgen dat Shalit vrij komt? Vraag het hun, die anderen maar, ik heb er geen schuld aan. En als dat kosjer slachten de mensen hindert, dan moet je erover praten, maar geen risjes maken.'
'Een naïef persoon, wat zegt die? Die zegt: Och, die Shalit, die komt vanzelf thuis en och, het verbieden van kosjer slachten in Europa heeft niets met antisemitisme te maken.'
'En degene die geen vragen weet te stellen, wat zegt die? Die zegt: geen woorden maar daden. Zowel als voor Shalit als voor diegenen die onder het mom van politiek en dierenrechten de Joden hun religieuze rechten willen ontnemen.'
Hij keek op van zijn papier en iedereen keek naar de 21e stoel die leeg en ongebruikt aan onze tafel stond. De lege stoel voor Gilad Shalit. Voor het vijfde jaar wordt de Seider zonder hem gevierd. Daarom eindigde onze avond met een 'volgend jaar in Jeruzalem', voor Gilad Shalit. En ook voor u, daar in de diaspora, die nog steeds in sprookjes gelooft en denkt dat het verbieden van kosjer slachten iets met dieren of politiek te maken heeft.
Kom naar Israël, kom naar huis!
Chag Same'ach!
© Simon Soesan
