Ik ben humorist. Ik zweer het u: ik hou van grappen en grollen! Echter helaas, de laatste tijd lukt het me niet om de humor van veel dingen in te zien. Terwijl ik dat toch graag doe. Ik zeg maar wat: stel (en ik bedoel echt: stel, want deze dingen gebeuren niet in de werkelijkheid) dat een burgemeester hoort en ziet dat demonstranten in zijn stad leuzen gebruiken die aanmoedigen tot het doden van Joden. En dat vindt die man prima. Stel hij dekt het af met vrijheid van meningsuiting. Dat mag die man toch zeggen? Dat is dan toch zijn mening? En meteen al die mensen boos. Je mag ook niks meer zeggen tegenwoordig. Zeker als ambtenaar niet. Wat raar, want er is zelfs een PvdA-ambtenaar die beweert dat die hele ISIS in feite een zionistisch complot is. En gewoon door mag gaan en salaris ontvangt, naast haar naam in de media natuurlijk. Ik vind dat niet meer grappig trouwens. Maar het mag in Nederland.

Ook als een goede en zeer gewaardeerde vriendin een fout maakt (in mijn ogen althans) en een advertentie ondersteunt waaruit begrepen kan worden dat de Nederlandse Joodse gemeenschap zich distantieert van Israël, dan zie ik niet de humor ervan in. En ik geef kritiek op vrienden omdat ik hen respecteer. Helaas was de betreffende advertentie een van de vele symptomen die zich buiten Israël voordoen: "Komt u niet bij ons betreffende klachten over beslissingen en gedrag van de Israëlische regering, wij zijn trouwe Nederlanders hoor, dus ons niet uitschelden.` Helaas.

Ik vermoed dat velen zich niet bewust zijn van de zogenaamde "love-hate" verhouding tussen Israel en de Joden in de diaspora. We hebben elkaar nodig. Elke regering in de wereld denkt tweemaal na voordat ze hun Joden iets laat overkomen, omdat Israël bestaat en bewezen heeft dat zij zich om alle Joden in de wereld bekommert. Aan de andere kant weet Israël dat het, zonder de steun van de Joden in de diaspora, het niet bepaald gemakkelijk zal hebben. En dan toch zegt een instituut dat informatie over Israël moet geven – en niet over Joden – dat het bekritiseren van Israël mag, zolang je Joden maar niet beledigt. Uiteraard blijft het vrij stil uit de hoek van de Joodse organisaties, die het onder elkaar nooit eens zijn, behalve dan over het onderwerp dat Liberale Joden niet kosher kunnen zijn. Wel gaat men graag een kop leut halen bij de premier, die de tijd nam om zijn Joodjes over de bol te strijken en te beloven dat het heus allemaal wel meevalt. Helaas.

De sjoa gaf leven aan een nieuw soort Jood. Iets waar de antisemieten niet aan gewend kunnen raken. Iets waar vele Joden in de diaspora zich misschien niet van bewust zijn: een Jood die voor zichzelf kan zorgen, zichzelf kan beschermen, zijn mannetje staat en ook terugslaat. Dan komt men tevoorschijn met dat prachtwoord: disproportioneel. Want als je duizenden raketten op je kop krijgt, waarom sterf je dan niet, waar zijn de gewonden? En als je iets hebt uitgevonden dat raketten tegenhoudt, dan moet je dat, volgens de een of andere infantiel van de VN, met je vijand delen. Een vijand die niet je land wil, die niet jou veroveren wil, die niet jouw industrie wil, maar slechts één ding wil: hij wil alle Joden dood hebben. En nadat die vijand dat zegt komen er allerlei politici die zeggen dat men dat zo niet bedoelt. Dat wij het niet in de juiste context zien. Dat we overdrijven. En disproportioneel aan het werk zijn.

Antisemitisme is een onderdeel van deze wereld. Een deel van het DNA van deze wereld, vooral in Europa. En het wordt niet meer of minder. Het komt naar buiten in diverse vormen en heeft tegenwoordig een stropdas om. Men heeft er een laagje vernis op gestreken, dan klinkt het intelligenter en niet ordinair. Wie een probleem heeft met antisemitisme, heeft niets te zoeken bij zijn of haar politici, de "pezzonovante", zoals Don Corleone deze mensen beschreef. En gelijk had de man.

De enige oplossing om van antisemitisme af te komen is te verhuizen naar het enige land waar het niet voorkomt. Waar het volk verdeeld is in slechts twee groepen: een groep die het allemaal weet en de groep die het allemaal beter weet. Ik ben humorist, ik zweer het u, maar ik zweer bij dat land. En terwijl in Europa langzaam het licht uitgaat voor de Joden, zou er bij u, de Joden een lichtje aan moeten gaan.
Inpakken en wegwezen. Als uw leven u lief is, uiteraard.

© Simon Soesan