Eindelijk was ik even in Nederland en meteen ben ik een boekhandel binnen gelopen. Ik had een lijstje van wat Nederlandse klassiekers die ik nog eens wilde lezen, waaronder het dagboek van Anne Frank.
De verkoper achter de kassa keek me ongelovig aan. "Anne Frank?" fluisterde hij terwijl hij schuchter om zich heen keek. Ik knikte van ja. De man begon te zweten en te trillen. Hij keek me even diep in de ogen en zuchtte diep. “Moment alstublieft,” zei hij en liep weg. Even later ging er een deur open aan de andere kant van de winkel en zag ik de man voorzichtig naar me zwaaien. Ik liep naar hem toe.
De man zweette nog steeds en keek constant om zich heen. Hij gaf me een pakketje in bruin papier. “Stopt u het wel even snel weg?” vroeg hij me bijna angstig. “Hoezo?” vroeg ik hem. De man zuchtte diep. “We hebben problemen gehad met de mensen uit de buurt. Die zien dit soort boeken liever niet en dus hebben we ze weggedaan. U hoeft me voor dit boek ook niet te betalen want het bestaat officieel niet meer in onze voorraad,” was zijn uitleg. Ik keek de man niet-begrijpend aan. Ik vroeg hem ook naar Ondergang van Jacques Presser. “Meneer ...” was het antwoord, “dat soort boeken kan niet meer verkocht worden in Nederland. U weet toch wel dat boeken over Joden of hun holocaust een gedeelte van de bevolking beledigen? Weet u wat er zou gebeuren als wij zo’n soort boek in onze etalage zouden zetten? Dat wilt u niet eens weten meneer!” Ik moest even nadenken wat er allemaal gebeuren kon volgens de meneer. “Maar hoe leren de kinderen dan op school over deze onderwerpen?” vroeg ik. De man keek me aan of hij water zag branden. “Meneer waar bent u geweest? Premier Aboutaleb heeft dit toch allemaal allang verboden? Er wordt geen les gegeven over Joden of de Tweede Wereldoorlog. Daar staan Sharia-straffen op.”
Ik keek de man niet-begrijpend aan. Liet al mijn andere boeken liggen en liep weg met Anne Frank, verpakt in bruin papier alsof het clandestien of porno was.
Na nog wat winkelen ging ik naar mijn patatkraam, waar ik graag een patatje haal. “Alles halal,” prijkte onder de naam van mijn tentje.
Ik besloot maar een krentenbol te halen.
... dit verhaal is echt gedroomd. Of niet?
© Simon Soesan
