Negen jaar geleden liep een jonge Palestijnse advocate het Maxim-restaurant binnen. Het restaurant is aan het strand, hier in Haifa. In feite waren mijn vrouw, haar moeder en ik van plan die zaterdag daar te gaan lunchen, maar haar moeder wilde naar huis en dus zagen we ervan af. De jonge Palestijnse vrouw keek in het rond, zag drie kinderwagens bij elkaar staan, liep er resoluut naar toe en drukte op een knop onder haar boerka. De rest is u wel bekend: 28 doden, tientallen gewonden. Onder de gewonden was de toen 9-jarige Oran Almog uit onze wijk, die daar met zijn vader, moeder, broertje, zusje, neefje, oma en opa aan het lunchen was. Zijn moeder en zusje werden licht gewond. Zijn opa, Admiraal Almog, de voormalige commandant van onze marine, zijn oma, broertje, vader en neefje kwamen allemaal om. Oran verloor letterlijk beide ogen en kreeg ook nog tientallen moeren, bouten en stukjes staal, die in de bommen waren gestopt, in zijn lichaam. Jarenlang onderging hij operaties in Israël en in het buitenland. Uiteindelijk was het duidelijk dat zelfs de beste plastische chirurgie de littekens niet meer kon verbergen. Ook was hij uiteraard blind voor het leven. Oran gaf echter niet op. Hij besloot als blinde zonder stok of geleidehond te leven. Ook stond hij erop ‘gewoon’ terug naar school te gaan, met zijn vrienden.
Oran leerde braille en leerde zijn overgebleven zintuigen te verscherpen. Vaak kwam ik hem tegen: onderweg terug van school met wat vrienden, lopend, terwijl een vriend hem een arm gaf voor de zekerheid. Hij ging leren zeilen en werd een ware schipper. Hij bleef weg van de media en ook zijn moeder en zus leidden een bescheiden leven, ver van de drukte van journalisten. Enkele jaren geleden interviewde ik hem, als vriend van de familie. Hij vertelde toen over wat hem overkomen was en wat zijn plannen waren. Ik had moeite aan mijn redactrice destijds uit te leggen dat de persoon achter de wijze woorden slechts twaalf jaar was.
Iedereen weet nu wel dat wij een land van discussies zijn. Onze orthodox-religieuzen interpreteren bepaalde dingen erg anders dan ik en velen met mij, er zijn verhitte discussies tussen mensen die wel en niet in vrede geloven en steeds meer jongeren, voornamelijk religieuzen, worden vrijgesteld van dienst, waar tegenwoordig een bijzonder scherpe discussie over is. Mijn vaste lezers weten al dat ik beweer dat Israël uit twee groeperingen bestaat: de ene weet alles en de andere weet alles beter ...
Maar voor Oran is alles duidelijk. Het feit dat hij blind is, hield hem niet tegen om zich bij het leger aan te melden. Daar was men even verbouwereerd, maar niet voor lang. Oran heeft namelijk computertalenten waar zelfs mensen met zicht niet bij kunnen. Dus werd hij met veel warmte welkom geheten. Oran vond dat niet genoeg en verzocht, net als anderen, de rekrutenopleiding te volgen. En dat deed hij, net als in het Beatles-lied, ‘met een beetje hulp van zijn vrienden’.
‘Natuurlijk ga ik dienst doen. Het leger is verantwoordelijk voor de veiligheid van al onze burgers. Natuurlijk wil ik daar mijn steentje aan bijdragen’, legde hij uit in een zeldzaam TV-interview.
Onlangs werd hij, samen met zijn kameraden, ingezworen, toen de rekrutentijd voorbij was. Keurig stond hij tussen zijn vrienden in het gelid. Zelfverzekerd liep hij naar voren toen zijn naam werd genoemd. Precies voor de commandant stopte hij en salueerde dapper. Hij stak zijn hand uit en kreeg zijn Tenach in zijn handen, net als iedereen. Geen oog bleef droog toen hij trouw zweerde aan ons land en ons leger, zich omdraaide en keurig terug marcheerde. Met vreselijke littekens en met glazen ogen die niets zien, is zijn zicht op de wereld scherper dan van wie dan ook.
© Simon Soesan
