Hij is bijna vijf jaar oud, Yoav, onze oudste kleinzoon. En bij de pinken: zijn Russische opa leerde hem onlangs schaken en wordt nu keer op keer door onze vijfjarige grootmeester verslagen. Aangezien ik het schaakspel niet beheers, ben ik helaas niet in staat te constateren of dat het resultaat is van de intellectuele kwaliteiten van mijn kleinzoon, of wellicht doordat zijn Russische opa eenvoudigweg een niet al te beste schaker is.

Samen met zijn ouders en onze medegrootouders van vaderskant hebben we besloten om de kleinkinderen vooral gezelschapsspelen te leren. Mens-erger-je-niet, in Israël bekend onder de naam ‘Atsabiem’ (zenuwen), speelt Yoav dan ook uiterst geconcentreerd. Dammen kan hij ook al. Geleerd van zijn Nederlandse opa die op zijn beurt keer op keer door dit jochie verslagen wordt. En nee, zo slecht ben ik niet. Ik vermoed dus dat Yoav vals speelt.

Eenmaal per week, op sjabbesochtend, mogen hij en zijn broertje een tijdje met een tablet spelen. Niet vaker. (Voor de oudere lezers: dit heeft niets met chocola te maken, in geval u dat mocht denken). Dan liggen ze tegenover elkaar op de bank en hebben hun ouders de gelegenheid om even wat slaap in te halen, tot hun kleine broertje van amper een maand oud weer honger heeft.

“Opa, hoeveel hou je van mij?” vroeg Yoav me onlangs. Idan, zijn tweejarige broertje, knikte instemmend en mompelde ook “ja, hoeveel?” Ik nam ze allebei op mijn arm en liep naar een raam. Het was donker buiten en ik wees naar de maan. “Zien jullie de maan daar, heel ver weg?” vroeg ik ze. Beiden knikten met grote ogen. “Nou, tot aan de maan, er omheen, en weer terug. Zoveel hou ik van jullie.” Idan knikte alsof hij het allemaal volkomen begreep en klauterde uit mijn armen. Yoav keek me teleurgesteld aan.
“Is dat niet genoeg?” vroeg ik hem.
“Opa, weet je hoeveel ik van jou hou? Koekel! En dan nog 350. Minstens!” voegde hij er nog aan toe, me strak aankijkend met een heel serieus ponempie.
“Wat is Koekel?” vroeg ik hem.
Hij keek me verbaasd aan en begon te lachen. “Weet je dat echt niet opa? Als je wat op de computer zoekt, dan doe je toch Koekel? Dus als Koekel alles weet, dan is dat toch het grootste getal van de hele wereld? Zoveel hou ik van jou. En dan nog 350 erbij!” Hij keek me trots en triomfantelijk aan.

Voor mij dus geen kugel met peren meer.
Koekel met 350.
Meer hoef ik niet.

Simon Soesan

Bewerkt en geredigeerd door Hendrien Kloots

© Caun & Van Beem