Met verbazing lees en volg ik het nieuws. Je vraagt je af wie er gek is: zij of wij. Waar ik het over heb? Antisemitisme. Mensen schrijven er over en reageren er op alsof het opeens voorkomt, alsof het opeens weer een issue is, alsof het vanuit het niets de kop op steekt.

Niets is minder waar. Ja, de autoriteiten in diverse landen nemen – politically correct – afstand van antisemitische uitlating en acties. Maar dat is zwak gelul. Antisemitisme bestaat, heeft altijd bestaan en zal altijd bestaan. En ik vraag me echt af waarom antisemieten zich zouden moeten schamen: sommigen zijn zo geboren, sommigen kregen het met de paplepel of met de moedermelk ingegoten, terwijl de meesten ‘gewoon’ antisemiet zijn omdat het deel is van de cultuur. Zowel in Europa, als in de meeste delen van de wereld. Vroeger hadden priester of predikant gezegd dat Joden Jezus hebben vermoord. Het duurde bijna 2000 jaar voordat een paus vertelde dat dat onjuist is. Niet dat het veel hielp. Als je al zoveel generaties Joden haat, dan is het deel van je DNA geworden.

Ook de recente aanval in Pittsburgh, hoe verschrikkelijk ook, is geen nieuw bewijs van antisemitisme in de VS. Er zijn nog steeds vele organisaties en country clubs die Joden als leden weigeren. In Nederland is het antisemitisme onderdeel van de taal: brillejood, rotjood, je liegt als een jood, jodenkoeken en ook de dame uit het noorden, die ooit beweerde “vijf minuten na de oorlog bedriegt de jood je weer” – het is allemaal een norm.

Ikzelf ben niet boos op antisemieten. Wel neem ik ze serieus, want onze geschiedenis leert ons: wie ons met de dood bedreigt, die meent het echt.

Ik schreef al vaker dat ik slechts twee opties zie als Jood, betreffende antisemitisme: of je leeft ermee en klaagt niet, of je gaat naar het enige land waar antisemitisme echt onmogelijk is. Maar om bewust te kiezen tussen antisemieten te wonen en je dan te gaan beklagen, lijkt me weinig anders dan naar Zwanenburg te verhuizen en dan te klagen over de geluidsoverlast van de landende en vertrekkende vliegtuigen.

En ja, een ieder mag kiezen waar hij wil wonen en hoe hij/zij het Jodendom wil beleven. Maar klagen over antisemitisme? Lijkt me raar. U bent een minderheid, dus bent u, by default, al minder interessant voor een politicus die met een meerderheid van stemmen is verkozen. We leven in een wereld waarin de anti-Joodse propaganda hoogtij viert en waarin amper nog een goed woord wordt gewijd aan Joden en Israël. Sinds we terugslaan en geen underdog meer willen zijn, wordt dat sterker en sterker.

En dan kunnen we op de sociale media alle antisemieten van repliek dienen en met feiten komen, maar het heeft weinig impact. Vooroordelen bestaan – anders had het woord ook niet bestaan en hoewel we hier en daar enkelen met feiten kunnen overtuigen, is de meerderheid van de antisemieten blij met en zeker over haar oordeel over ons.

De ophef over ‘hoe ze het durven’ is voor mij onbegrijpelijk. Ik oordeel niet: noch over degenen die bij antisemieten willen leven, noch over degenen die antisemiet zijn. Ik accepteer het allemaal – maar snap het niet. Desalniettemin blijft mijn advies voor u, de Joden in de diaspora: inpakken en wegwezen.