Ze woont in een Palestijns dorpje nabij Jeruzalem, Sharien. Een jaar getrouwd. Haar man werkt via-via in Israel, maar ze willen hun gezin “gewoon” in Palestina stichten. “Gewoon” is een woord met een brede definitie in ons land. Eigenlijk is niks hier gewoon. Maar je leert ermee leven, of je nu Palestijn of Israëli bent.

Sharien werd zwanger. Daar zij en haar man bij haar schoonouders inwonen, was ze verzekerd van alle aandacht. Ze werd als prinses behandeld door haar schoonouders, die dankzij haar hun eerste kleinkind verwachtten. Onlangs, gedurende een zeldzame winterstorm met veel regen, voelde ze dat ze moest bevallen. Haar schoonouders belden direct een ambulance, maar door het slechte weer kon deze hun huis niet bereiken, dat bovenop een heuvel staat. Ze besloten dan maar een Israëlische ambulance te bellen, maar deze kwam vast te zitten in de modder. Kordaat werd ze door haar schoonouders aangekleed en samen begonnen ze de gevaarlijke wandeling in het donker, in regen en wind en door de modder. Hoe het haar lukte wist ze niet, maar na een half uurtje lukte ze het om bij de snelweg te komen. Deze was echter volkomen verlaten, vanwege het slechte weer. De drie stonden een twintig minuten in het natte en koude weer, tot er een stel koplampen oplichtten, die naar hun toe reden. Tot hun schrik en paniek was het een legerambulance. De soldaten begrepen direct waar het om ging en nodigden Sharien uit om met hun mee te rijden naar het ziekenhuis. Haar schoonouders zouden later met een taxi komen. Ze had geen keus, Sharien, en stapte in haar eentje de ambulance in.

Sharien hield niet van de Israëlische soldaten. Ze had genoeg verhalen gehoord en gelezen over de duivelse Joden, en eigenlijk wilde ze het liefst naar huis. Ze stapte de ambulance gedwee in en keek de soldaten angstig aan. Dit waren de bezetters, de soldaten die zoveel leed veroorzaken op de wegversperringen, de soldaten die baby’s doden en hun bloed drinken. De soldaten van de bezetting. Tot haar verbazing waren ze aardig tegen haar. Er werd vloeiend Hebreeuws en gebrekkig Arabisch gesproken en ze hielpen haar op de brancard. Toen de weeën te veel werden begrepen ook de soldaten dat de baby niet meer kon wachten en werd de ambulance gestopt.

En zo, in een ambulance van het Israëlische leger, geholpen door gewoon aardige soldaten die hun best deden, werd haar baby geboren. De regen sloeg op het dak van de ambulance, de wind deed de wagen schudden, maar het verliep allemaal zonder enig probleem.

Meteen na de geboorte kreeg ze haar zoontje in haar handen van de soldaten, die moeder en zoon toedekten. De paramedic van de ambulance nam haar zoontje opeens weg, want de baby was gestopt met ademen. Hij begon snel de baby te reanimeren, maar schreeuwde iets in het Hebreeuws naar zijn soldaten, waarvan een een microfoon nam en op zijn beurt in de microfoon schreeuwde.

Terwijl de paramedic haar zoontje bleef reanimeren, raakte ze in paniek. Waren ze nu bezig het bloed van haar pasgeboren baby te drinken, net zoals ze had gehoord? Opeens was er een brullend geluid buiten en een soldaat riep “oké, oké!”. De deuren van de ambulance sloegen open en een angstaanjagende man met een witte helm op keek naar haar en begon te schreeuwen. Ze viel flauw.

De soldaten brachten haar en haar baby snel door de regen naar de wachtende helikopter die was opgeroepen en binnen enkele momenten steeg deze op, terwijl een andere paramedic de baby begon te reanimeren.

Sharien en haar zoontje maken het goed, dank u. Ze waren een paar dagen in het Hadassa ziekenhuis, waar ze bij konden komen van hun hachelijke avontuur, terwijl haar man en familie toestemming kregen om haar te komen bezoeken.

De pers in Israel stond vol van het verhaal en van haar verzoek om haar redders te mogen ontmoeten. De vier soldaten, allen parachutisten, stonden verbouwereerd bij haar bed, toen Sharien hun in tranen bedankte en haar excuses aanbood voor de angstige gedachten die ze over hun had gehad. Ze mochten allemaal even het baby’tje vasthouden, wat ze nogal onhandig deden.

De pers in het buitenland had het er niet over. Die wachten liever op een verhaal waar Israëlische soldaten Palestijnen op wegversperringen het leven zuur maken. Wat heus ook wel af en toe zal gebeuren.

Maar ik wilde u dit verhaaltje niet laten ontgaan.