Elk jaar huren we met Rosj Hasjana ergens in Israël een groot vakantiehuis met een zwembad erbij en genieten dan een paar dagen intens van ons kroost. Deze traditie is al begonnen toen wij als toen nog jong stel met de ouders van mijn levenspartner de feestdagen vierden door samen ergens voor een paar dagen heen te gaan. Toen kwamen respectievelijk de kinderen, verloren we mijn schoonouders en daarna kwamen de kleinkinderen. Zodat we nu met dertien personen zijn. Op de eerste avond Rosj Hasjana komt mijn broer met zijn kroost erbij voor de traditionele Rosj Hasjana barbecue, mangal heet dat op zijn Hebreeuws (slang), zodat we dan in totaal met 26 personen aan tafel zitten. Puur genieten.

Het zwembad is voor ons een voorwaarde, simpelweg vanwege de luxe. Dat er weinig wordt gezwommen maar wel veel lol wordt getrapt, moge duidelijk zijn. De volgende dag gaan we altijd ergens heen: hetzij naar een natuurpark of een eindje lopen, in ieder geval iets moois zien.

Aangezien alle kleine bandieten totaal geen angst hebben voor water (alle kinderen en kleinkinderen gaan vanaf hun derde levensmaand met mij mee naar het zwembad om ze te laten wennen), kozen we dit jaar voor een wandeling in een natuurpark door een zijrivier van de Jordaan – tot aan onze heupen in het water.

De vijf kleinkinderen, allemaal jongens, in de leeftijd van zes, vier, drie, twee en een jaar, hadden enorm veel plezier, vooral omdat de allerkleinsten hetzij op schouders hetzij met een zwembandje om onder grote hilariteit aan de hand mee werden getrokken door het water. Onderweg kun je vanuit het water frambozen plukken van de struiken aan de oever. Alsof je in het paradijs bent.

Na het middagslaapje moest de hele meute weer het zwembad in, want ze zijn, zoals gezegd, gek op water. Alle vijf springen ze zo het zwembad in, en omdat hun mesjoggene opa, oftewel saba, ze allerlei natspattrucjes heeft geleerd, toonden ze me een voor een hoe goed ze mij hadden begrepen. Niets of niemand werd gespaard en iedereen had het grootste plezier. Alsof we een soort vrolijke inzegening maakten voor het nieuwe jaar.

Diezelfde emotie had ik het weekend daarvoor, toen ik traditiegetrouw het Meer van Tiberias overzwom (4,3 kilometer). Dit is mijn strikt persoonlijke traditie. Om 6 uur ’s ochtends gaan we in het donker het water in en zwemmen we in een verstilde wereld, terwijl de zon opkomt en de omgeving langzaam wordt ingekleurd. Een onbeschrijflijke ervaring. Voor mij was het de achttiende maal dat ik deze tocht volbracht. En de achttiende maal dat ik hierdoor ontroerd raakte.

Een bekend Israëlisch liedje van Ofra Haza, Acharé hachagim mitchadesj hakol, beweert dat na de feestdagen alles zal worden vernieuwd. Ikzelf kijk er op een meer praktische manier naar, en suggereerde daarom dat dit een slogan zou moeten worden voor de verzekeringsmaatschappijen. Tijdens de feestdagen wordt er veel ingebroken, waardoor men alles weer nieuw moet kopen. Mijn briljante idee ontving echter nauwelijks bijval …

Terug naar onze heerlijke paar dagen met de hele misjpoge. Ik vind het een aanrader om eens per jaar met z’n allen samen op vakantie te gaan voor een paar dagen. Niet alleen dat het heerlijk is om samen nieuwe ervaringen op te doen, maar ook de kwaliteitstijd die je kan doorbrengen met ieder kind, kleinkind en zelfs schoonkind is ongelooflijk waardevol.

Na twee dagen wandelen, eten, en heel veel plezier in het zwembad kwamen we moe maar voldaan weer thuis, waar we vrijwel onmiddellijk in slaap vielen … Om niet lang daarna wakker te worden gebeld door kleinzoon nummer vier – twee jaar oud – die niet alleen in staat bleek ons met zijn moeders telefoon te bellen, maar die ook nog even wat wilde proberen en “Saba, water!” riep voordat zijn ouders ingrepen. Gelukkig mochten zij dit nu oplossen.

Ik wens u allen een goed jaar, een gemakkelijke vasten en een gezonde aanbijt. En ik raad u allen aan ook een traditie in te voeren rond de feestdagen. Want zonder tradities is ons leven zo instabiel als een speelman op het dak, weet u nog?

Vast wel!

Bewerkt en geredigeerd door Hendrien Kloots

© Caun & van Beem