(Of: de kunsjt van de Israëlische politiek)

Vanaf dat David Ben Gurion het ‘Tzeytelach’-systeem invoerde (Tzeytelach: Jiddisj voor stukje papier), waarbij hij zijn medewerkers instructies gaf om iets te doen voor een bekende, had de Israëlische politiek zijn eigen identiteit gekregen. Vrienden, bekenden en weldoeners (vooral diegenen die kiezers meebrachten), konden altijd via het bekende stukje papier via Ben Gurion en zijn makkers een baantje vinden of een ander voordeel slaan uit hun kennismaking met de leiding van het toen jonge land.

Door de jaren heen zorgde dit systeem voor veel inspiratie bij satirici. De bekendste was uiteraard Ephraim Kishon, die in diverse verhalen en films duidelijk liet zien hoe onze politici onverschrokken en halsstarrig het altijd bleven volhouden.

Na 64 jaar is er weinig veranderd. Hooguit is het hier en daar wat bijgeslepen, maar de Israëlische politiek heeft zijn eigen identiteit, die vaak hilarisch is. Een onderzoek liet zien dat bijvoorbeeld op het Ben Gurion vliegveld nabij Tel Aviv de grootste concentratie van families werkt: vaders, moeders, zoons, broers, nichten en neven: bedenkt u het maar en ze werken daar knus samen. Het gerucht doet de ronde dat het enige wat je moet weten om op het vliegveld te werken, is wie je familie is. En dit begon tientallen jaren geleden, toen een minister besloot de man te bedanken die hem zoveel stemmen in de stembus had gebracht. Vanaf dat moment nam die man de touwtjes in handen en bouwde zijn eigen imperium.

Of onze nationale trein. Een van onze ministers besloot tien jaar geleden zijn kiezers te bedanken en stuurde ze een stukje papier om bij de trein te werken. Vandaag de dag is onze trein het meest opvallende bedrijf met ongeschoold personeel. Het is geen wonder dat treinen in de fik gaan, door rood rijden, of gewoon kapot gaan, want om bij de trein te werken hoef je alleen maar te weten op wie je stemt bij de verkiezingen.

Onlangs kwam nummer 17 van Shas vrij, na tweeëneenhalf jaar in de bajes te hebben gezeten vanwege corruptie. We noemen hem nummer 17, want Shas heeft al 17 leden van de Knesset in de bajes zien belanden. Ben Izri, voormalig minister van gezondheid, was nog maar net buiten de poort van de gevangenis, toen hij ter plaatse een persconferentie gaf, waar hij duidelijk maakte dat, ondanks het feit dat hij een veroordeeld misdadiger is, het allemaal niet waar is en dat hij onschuldig is. Hij berispte de president, Peres, die zijn verzoek om gratie weigerde te ondertekenen, en vertelde dat zijn celgenoot, Katzav (onze voormalige president die voor verkrachtingen 7 jaar kreeg), eigenlijk een heel goeie vent is die braaf Tora studeert.

U moet begrijpen dat onze politici zich helemaal niet schamen. Zelfs al verliezen ze verkiezingen – ze gaan niet weg! Het beste voorbeeld hiervan is onze huidige president Peres, die als politicus nooit een verkiezing heeft gewonnen, nooit opgaf en uiteindelijk president werd. En ook nog de meest geliefde ooit!

Vorige maand gaf de voorzitter van de Knesset, Rubie Rivlin, opdracht om het aantal lobbyisten dat in de Knesset rondloopt om de politici van bepaalde projecten en interesses te overtuigen, te beperken. Onze Knesset heeft 120 leden, maar op een gemiddelde dag liepen er 600 lobbyisten rond ... Hou Rubie in de gaten, want deze man wil onze volgende president worden.

Onze politici hebben geen probleem om een pact te sluiten met hun collega´s. Zelfs als ze heel andere dingen vertegenwoordigen. Zo kan extreem links een pact sluiten met de door hen gehate religieuze partijen, zolang het ze maar uitkomt, terwijl wij, Het Volk, er niets meer van snappen, maar ook te moe zijn van ze om sjoege te geven.

Brengt ons op de benzineprijzen in Israël. Onze benzine kost nu 8,15 shekel, ongeveer 1,62 euro. Maar liefst 56% van dit bedrag is belasting, die onze huidige regering erop gooit. Niet dat deze belasting wordt gebruikt voor wegenbouw. Nee. Misschien kunt u zich herinneren dat Netanyahoe de verkiezingen van 2009 niet heeft gewonnen. Toch wist hij iedereen te overtuigen dat het ‘rechtse blok’ de meerderheid van stemmen had gewonnen en, toen daar twijfels over waren, haalde hij de partij van de arbeid erbij, die ‘het rechtse blok’ lieten regeren, want Ehud Barak – weer een politicus die het niets kon schelen dat hij verloren had – wilde graag meedoen. Maar om alle partners in deze coalitie te houden, beloofde Netanyahoe budgetten. Van de publieke kas natuurlijk. Ten koste van onbelangrijke dingen, zoals gezondheidszorg, onderwijs, ouden van dagen, invaliden etc. Het totaal bedrag ligt over de 13 miljard shekel. Dus betalen we meer voor de benzine, want Netanyahoe is goed, maar niet gek.

Sarcasten zullen zeggen: mooie gein bij jullie, moet ik daar komen wonen?

Mijn antwoord is: ja. Want wat er ook gebeurt in onze politieke wereld, het is onze eigen politieke wereld. En ja, we hebben onder onze politici een heel stel corrupte zitten. Maar het verschil tussen ons en andere landen is dat ze bij ons wel degelijk terecht staan en de gevangenis in gaan. En niemand in ons land, behalve dan veroordeelde politici, die twijfelt aan ons rechtssysteem.

En mocht u (zeer aan te raden) films zien zoals Salach Shabati, Blaumilch Kanaal, of Latma (via YouTube een wekelijkse nieuwe aflevering met Engelse ondertiteling), dan weet u ook dat, hoe gek onze politici het ook maken, we ze dankbaar zijn voor de inspiratie de ze geven voor veel Joodse humor.

Tot slot een serieuze opmerking van onze president, Shimon Peres: ‘Het verschil tussen een staatsman en een politicus is dat een staatsman aan de volgende generatie denkt, terwijl een politicus slechts aan de volgende verkiezingen denkt.’ Als u dat begrijpt, dan weet u ook waarom we in Israël, als het welletjes is, zeggen dat het niet elke dag Poerim is.

Want onze politici, die denken van wel ...

© Simon Soesan