Esther belde. Ze was voor een paar dagen overgekomen uit Amerika en kon gebruikmaken van het appartement van een vriendin. Deze vriendin, die Esther erg goed kende, had haar een waslijst instructies gegeven voor het gebruik van haar appartement, de tv, het internet, de wasmachine, etc., etc. Esther is namelijk niet het scherpste potlood in het etui …
Uiteraard was haar ook een contactpersoon opgegeven, voor het geval dat ze vragen had. De lezer zal niet verbaasd zijn dat ik die persoon was, hoewel ik diezelfde periode in Frankfurt zat.
Hieronder een (vertaalde) weergave van wat er enkele dagen geleden gebeurde. Het begon bij WhatsApp.
Esther: “SIMON, BEN JE DAAR?”
Ik: “Ja hoor. Hoofdletters zijn om te schreeuwen. Wat is er aan de hand?”
Esther: “Ik kom er niet uit!!!”
Ik: “Waar niet uit?”
Esther: “Uit de flat!!!”
Ik: “Ben je de sleutel kwijt?”
Esther: “Hè, nee! Help me nou even! Ik kom er niet uit!!”
Ik: “Vertel me even rustig wat het probleem is.”
Esther: “Er zit een ketting op de deur. Die heb ik gebruikt om af te sluiten. Ik krijg die ketting er niet uit. Ik kom er niet uit!!! De buurman heeft me door de kier van de deur al een hamer en een schroevendraaier gebracht. Waar moet ik slaan?”
Ik: “Omdat je nu op je mobieltje zit, bel ik het huisnummer, neem de telefoon op."
Esther: “Ik heb mijn telefoon in mijn handen, maar die gaat niet over.”
Ik: “De vaste lijn.”
Esther: “Wat is daarmee? O my god! De telefoon gaat!! Wie kan dat zijn?”
Ik: “Ik.”
Esther: “Jij? Waar ben jij dan?”
Ik: “Aan de telefoon, neem op.”
Esther: “De huistelefoon?”
Ik: “Ja.”
Esther: “Maar die gaat over!! Ik kom er niet uit!”
Ik: “Neem. De. Huistelefoon. Op.”
Het gesprek via de vaste lijn begint.
Esther: “Met Esther. Wie is dit?”
Ik: “Ik.”
Esther: “Wie?”
Ik: “Simon.”
Esther: “Simon, ik krijg die ketting niet los, ik kom er niet uit, help me!!”
Ik: “Ga naar de deur. Schuif de ketting omhoog. Bovenaan zie je twee plastic knopjes. Druk
die in en haal de ketting er uit.”
(Gemorrel en het gerammel van de ketting op de achtergrond.)
Esther: “Het lukt niet, het gaat niet, ik zit vast, ik kom er niet uit!!
Ik: “Schuif de ketting omhoog. Bovenaan zie je twee plastic knopjes. Druk die in en haal de ketting er uit."
(Opnieuw gemorrel en het gerammel van de ketting op de achtergrond. Gehijg van Esther.)
Esther: “Gelukt! Dank je, je hebt me gered!!”
(Ze hangt op)
Terug op WhatsApp.
Esther: “Je gaat het niet geloven, er was nog een Simon en die belde net op de huistelefoon."
Hij heeft me gered.”
Ik: “Ik ben blij voor je, Esther.”
Esther: “Jij snapt ook niets van die ketting hè? Maar wel lief dat je het probeerde. Doei!”
Ik: “Graag gedaan Esther.”
