Of ik nog matses nodig heb. Nee echt, elk jaar dezelfde vraag, of we nog matses nodig hebben. Het zal inmiddels geen geheim zijn dat mijn gezin weliswaar traditioneel, maar niet zozeer religieus is. Zo zien wij de sjabbat als een dag van ontspanning, vaak met de familie, zonder te werken, en gewoon met elkaar genietend van een rustige dag. We gaan op stap, of naar het strand, maar voor ons is het gewoon een rustige dag. We maken er geen religieuze sjabbat van.

Ook Pesach is bij ons meer een ‘Pesach Light’. We genieten van een gezellige seideravond met 26 personen, voorafgegaan door een ‘pakjesavond’ voor de kleintjes. Gedurende de Pesachweek laten we eenieder het zijne doen, zonder al te veel te vragen. Tijdens Pesach is het in Israël verboden brood te verkopen of zelfs te kopen, maar in de ‘gemengde’ stad Haifa mogen de niet-Joden rustig doen wat ze willen, waar ook vele Joden dankbaar gebruik van maken. Ieder diertje zijn pleziertje, zeggen we dan.

Aangezien ik bekend sta als ‘de gelovige’, weten ook Kobi en Danny, van onze buurtsuper, daar alles van en bieden ze mij weken voor Pesach al dagelijks matses aan. Hoewel ze weten dat ik ongeveer de enige in ons huishouden (van twee personen) ben die die krengen dagelijks eet, vinden ze het leuk mij in de maling te nemen. Vooral op de laatste dag, de dag van de Seider, proberen ze me nog een pakket matses in de maag te splitsen. Ze pretenderen me ook te matsen, door de prijs eerst te verhogen en dan met een royaal gebaar te verlagen naar een prijs die net boven normaal ligt. Op zo’n manier hoef ik niet gematst te worden … Het zou trouwens zomaar kunnen dat mijn eega er iets mee te maken heeft, want als ik voor Pesach in de buurtsuper ben, krijg ik vaak een sms van haar met de tekst: vergeet de matses niet … Terwijl ze weet dat we ze allang in huis hebben!

De Seider komt er dus aan. Ik kan niet wachten tot de kleintjes op een stoel zullen staan en Ma Nisjtana zullen zingen, waar wij ouderen dan weer zingend op zullen antwoorden. Als zionist, als iemand die er bewust met zijn levenspartner voor gekozen heeft een gezin in Israël te stichten, is dit een van de hoogtepunten in ons Joodse jaar. De familie om je heen, wat vrienden erbij en een gezin van nieuwe immigranten als extra bonus aan tafel, is voor ons een bijzonder belangrijke traditie.

En als we elkaar aan het eind van de avond L’sjana haba’a biroesjalajim wensen, weten we dat wij er al zijn. In het mooiste land van de wereld waar alle Joden, religieus of niet, elk jaar opnieuw ondanks alles op vele manieren gematst worden.

Ik wens u allen een Chag Pesach sameach.


Bewerkt en geredigeerd door Hendrien Kloots

© Caun & van Beem