Kleinzoon nummer twee, precies tweeënhalf jaar oud, houdt van lol trappen. Ik speel graag met hem, vaak samen met zijn oudere broertje van vijf, maar ook alleen. Hij heeft een zeer aanstekelijke lach, zo’n lekkere rollende lach, waarvan ík al moet lachen zodra ik hem hoor. Uiteraard vind ik het nog leuker als ik degene kan zijn die hem zo laat lachen …
Zoals ik in mijn column van 20 mei al schreef, hebben we onlangs van een grote, op straat gevonden kartonnen doos, waarin eerder een wasdroger was verpakt, een huis gemaakt, met ramen die open kunnen en een heuse deur die open en dicht gaat. Maar het leukst vindt hij het als ik het laat ‘onweren’. Ik sla dan op de doos (= zijn huisje) en vertel hem dat het aan het donderen is. Een glaasje water erbij voor mijn vingers, waarmee ik door de open ramen op zijn gezicht spetter en de pret is compleet.
Omdat ik zoveel met hem uithaal, kan ik me niet altijd herinneren wat we precies hebben gedaan of welk verhaaltje ik eerder voor hem verzonnen had. De laatste weken had hij regelmatig een verzoek: ”Saba, doe nog eens piekiediekie.” Iedere keer als we gestoeid of gespeeld hadden, vroeg hij hetzelfde: piekiediekie. Nu probeer ik mijn omgeving en mijzelf te overtuigen dat ik, gezegend met vijf kleinzonen, prietpraat en babytaal goed begrijp, maar op dit verzoek kon ik alleen maar vragen wat hij bedoelde. Helaas, met zijn nog maar tweeënhalf jaar op deze wereld, wist hij het niet anders te verwoorden.
Zoals bekend heb ik de liefste vrouw van de wereld aan mijn zijde – hoewel ik nooit zal begrijpen waarom zij juist voor mij heeft gekozen – en ook haar vroeg ik of ze enige sjoege had wat piekiediekie zou kunnen betekenen. Uiteraard wilde zij eerst weten wat ik nu weer met mijn kleine vriendje had uitgespookt, maar ik kon haar met de hand op mijn hart verzekeren dat ik deze keer geen kattenkwaad had uitgehaald en geen idee had wat hij bedoelde.
Zo gingen enkele dagen voorbij tot hij met zijn oudere broertje bij ons kwam logeren. Nadat ze gedoucht en gegeten hadden, keken we een half uurtje naar tekenfilms en toen ze naar bed gingen moest er natuurlijk wel eerst een verhaaltje van saba komen. Na dat verhaaltje waren ze beiden moe genoeg en gingen ze in afwachting van mijn nachtzoen en bijbehorende omhelzing al liggen. Toen ik bij de jongste kwam, keek hij me moe en lachend aan. Met zijn laatste kracht, net voordat hij in slaap viel, wist hij mij het geheim van piekiediekie te verklappen …
Terug in de woonkamer nestelde ik mij naast mijn levenspartner op de bank en begon haar te kietelen. “Je hebt twee kleinkinderen in de logeerkamer liggen mesjoggene hond, waar ben je mee bezig?” protesteerde ze lachend.
Ik keek haar ernstig aan en antwoordde: “Piekiediekie!”
Simon Soesan
Bewerkt en geredigeerd door Hendrien Kloots
© Caun & Van Beem
