Ze zou het zelf proberen, mijn levenspartner. Eindelijk hadden we hem gekocht: een echte TomTom! Nooit meer zoek raken, altijd op de juiste weg! Diverse malen had ik haar laten zien hoe het werkt, hoe je iets zoekt, iets vindt en dan hoe die aardige dame van TomTom je de weg wijst. Bijna een religieuze ervaring, zou ik bijna zeggen.
De lezer moet begrijpen dat ik, na 38 jaren met de liefste vrouw in de wereld, me best weet te gedragen. Ik weet wat ze zegt, en, nog belangrijker: ik weet wat ze bedoelt …
Zegt ze “wat?” dan bedoelt ze niet dat ze het heeft verstaan. Ze geeft me dan een kans om even na te denken over wat ik zojuist zei … Zegt ze “tuurlijk”, dan weet ik dat het gevaarniveau stijgt. En als ze “laat maar” zegt, dan weet ik dat ik snel iets moet verbeteren. En wel heel snel …
Ze belt me op uit de auto, die lieverd. Want ze wilde met een vriendin naar een kasteel gaan kijken en had de kasteelnaam in de adreslijn geschreven. “Ze luistert niet naar me,” was het eerste dat ze me vertelde toen ik opnam. ‘Ze’ is in dit geval het navigatiesysteem, dat ons met een damesstem aanspreekt.
“Ga even terug naar het hoofdmenu.”
“Is er niet. Kan ik niet vinden.”
“Ga dan naar de kaart, die je ziet als je het ding aandoet.”
“Geeft ze niet.”
“Tuurlijk wel. Gewoon het eerste dat je ziet.”
“Wat?”
“Eh … zet het ding uit en zet het weer aan.”
“Deed ik al. Hielp niet.”
“Doe het nog eens.”
“Laat maar …”
(stilte)
“Doe het gewoon even.”
“Okay. Nou krijg ik de kaart.”
“Goed. Raak het scherm aan. Dan zie je linksboven ‘navigatie’. Raak dat even aan.”
“En dan?”
“De knop van adres aanraken.”
“Maar ze kent het kasteel niet.”
“Het kasteel heeft een adres. In welke stad ligt het?”
“Waarom weet ze dat niet? Ik weet niet in welke stad het ligt.”
“Ik zoek het nu op internet. Hier, schrijf de naam van de stad.”
“Nou wil ze dat ik naar het centrum rij, dat wil ik helemaal niet.”
“Nee, schrijf de straatnaam.”
“Wil ze niet. Laat maar.”
“Zet het ding uit en weer aan …”
“Hier nu wil ze de straatnaam.”
“Hier is het huisnummer.”
“Ze zegt dat het niet bestaat, ze geeft een 3 aan als enig nummer.”
“Neem de 3 dan.”
“Joepie! Het werkt! Ze zegt al hoe we rijden moeten! Wat een mooi ding! Kon je me dat niet simpeler uitleggen? Een kind kan de was doen!”
“En als je weer naar huis wilt rijden, druk dan op de knop ‘huis’ in het menu. Niet nu, niet nu!!!”
“Waarom schreeuw je zo, ik versta je best. Je bent helemaal niet lief vandaag.”
(einde gesprek)
Het is haar gelukt. En er heerst nog steeds vrede in Huize Soesan.
Dankzij dat stomme ding.
© Simon Soesan
