“Weet je saba, de andere saba is ook heel lief, maar hij is wel heel erg serieus,” vertelde mijn oudste kleinzoon me onlangs. Zijn kleine broertje kwam erbij zitten en keek me lachend aan terwijl hij instemmend knikte. “Ik vind jullie andere saba ook heel leuk en heel aardig hoor,” kwam ik loyaal op voor mijn collega-opa van deze sjnokkeltjes. “Ja, hij is heel lief,” waren de twee gebroeders het unaniem met mij eens. “Hij heeft me leren schaken en met Lego bouwen,” mijmerde de oudste. Zijn broertje nestelde zich comfortabel op mijn schoot en knikte nogmaals instemmend.
“En met jou doen we weer andere dingen,” besloot de oudste zijn beschouwingen diplomatiek. “Over de vloer rollen, indiaantje spelen, verstoppertje, voetballen, in plassen stampen als het regent, lol maken in de badkamer en jij vertelt altijd heel gekke verhaaltjes voordat we gaan slapen,” somde hij snel alle intellectuele hoogstandjes op die ik ze in de loop der jaren had bijgebracht en met ze had gedaan. “Balagan (chaos) …” hoorde ik zijn kleine broertje van tweeënhalf mompelen. Ik keek naar mijn schatten. Echt het laatste wat ik wil is een competitie met de andere grootouders aangaan. Maar toch was het leuk om van de kleinkinderen te horen hoe zij ons, en vooral mij zien …
“Ja saba, met jou is het altijd een gezellige balagan. Maar met de andere saba is het ook gezellig hoor, maar gewoon anders,” verklaarde de oudste. Zijn broertje was het weer roerend met hem eens.
“Zal ik jullie iets leren wat alleen grote mensen kunnen, maar wel heel grappig is?” stelde ik ze voor. Per slot van rekening moest ik mijn zojuist erkende reputatie wel waar maken natuurlijk … Beiden knikten opgetogen. Ze liepen achter me aan naar onze keuken en ik vulde een glaasje met koud water. Samen liepen we naar de badkamer, waar hun oma aan het douchen was. “Jullie mogen er niet in, maar ik ga even snel naar binnen en kom dan meteen weer naar buiten. Dit is koud water en daarmee kan ik jullie laten horen hoe hard savta kan schreeuwen,” zei ik waarschijnlijk net iets te luid. “Waarom gaat savta dan schreeuwen?” vroeg de kleine. “De douche is warm en saba gaat dat koude water over haar heen gooien en dan gaat ze schreeuwen. Dat is leuk!” verduidelijkte de oudste een en ander aan zijn broertje.
Met een dramatisch gebaar deed ik de deur open en liep naar binnen, waar mijn vrouw, in badjas en met een emmer water in de aanslag, mij met een dreigende blik stond op te wachten. De jongens zagen me weer heel snel naar buiten stappen, terwijl mijn vrouw langzaam en dreigend – maar breed lachend – achter me aan kwam. “Zal ik het doen of zal ik het niet doen? Zal ik saba helemaal nat gooien?” vroeg ze de twee peuters om advies. Deze kleine verraders knikten heftig van ja terwijl ze bijna stikten van het lachen. De volgende minuten waren gevuld met een achtervolging door deze drie samenzweerders achter mij aan, door ons hele huis. Ze kwamen niet meer bij van het lachen.
Wat later, tijdens het avondeten, zaten de twee nog na te genieten. “Saba balagan” mompelde de kleine terwijl hij verder at en weer in de lach schoot.
Wat behoeft een mens nog meer?
Simon Soesan
Bewerkt en geredigeerd door Hendrien Kloots
© Caun & Van Beem
