Boem. Pats. Opeens is je vader 90.
90! Eigenlijk een wonder, als je nagaat wat hij, samen met mijn moeder en hun generatie, hebben meegemaakt. Uiteraard is daar die oorlog, waar vele Nederlanders samenwerkten met de Duitse slachters om bijna geheel Joods Nederland te laten afslachten. Gelukkig waren er nog mensen zoals de familie Snelle In Sevenum, waar mijn ouders ondergedoken waren, waardoor zij het hebben mogen overleven.
Maar daar stopt het niet bij. Mijn vader opende winkels, modezaken, en opende zelfs de eerste echte boetiek, Shop A Gogo, in 1965 in Beverwijk. Hij was actief in vele, vele organisaties, begon het onderzoek (en vond antwoorden) naar het geroofde Joodse bezit. Nee, niet alleen door de Duitsers, ook door de Nederlandse overheid, de banken, de verzekeringsmaatschappijen en anderen, die, nadat ze zich van de Joden hadden ontdaan, gretig in het achtergelaten Joodse bezit graaiden, om jaren later met treurige ogen alles te ontkennen.
Mijn vader is eigenlijk een soort Duracell batterij: vol energie en er komt geen eind aan. Ook toen hij besloot het ‘wat rustiger aan te doen’, ging hij een sjoel oprichten in de CIZ, bemoeide zich met Joods Maatschappelijk Werk, onderhandelde over het terugkrijgen van Joods geroofd bezit en nog veel, veel meer. Op zijn 75ste ontdekte meneer de computer en is, als eeuwig autodidact, een specialist op dit gebied. Menige jongere kan ook hier nog wat van leren. We skypen geregeld, hij heeft zijn eigen Facebookpagina die hij bijhoudt, zorgt voor mijn moeder die niet meer zo goed ter been is, doet de boodschappen, houdt het nieuws in de gaten - en heeft uiteraard een mening over alles!
Het zal u niet verbazen dat hij onderweg nog even geridderd werd.
Bovendien houdt hij zijn 5 kinderen, 13 kleinkinderen (allemaal met partners) en 20 (binnenkort 21!) achterkleinkinderen in de gaten. Letterlijk en figuurlijk. Je vraagt je af wat je, buiten gezondheid en tot 120, zo’n kerel nog kan wensen ... Maar daar kom ik zo op terug.
Op zijn verjaardag ben ik bij mijn ouders langsgegaan. Uiteraard even heerlijk bijgesproken, hoewel we een paar maal per week telefonisch contact hebben. Terwijl hij honderduit vroeg en vertelde begreep ik dat, behalve gezondheid en tot 120, ik mijn vader niets extra hoefde te wensen: hij redt het allemaal wel.
Maar het is weer een nieuw jaar en dus mag ik u, de lezers van Crescas, wat wensen. Ik wens u en uw geliefden dat u op uw 90ste zo fit, vol energie en bij de pinken mag zijn als mijn vader. En weet u wat? Ik wens het mezelf ook!
Nogmaals van harte mazzeltov en nog vele jaren met Ma en ons allemaal, Pa!
© Simon Soesan
